ՍԻԼՎԻ ԱԲԷԼԵԱՆ
Գիւղիս լեռներէն հովը փչելով
Ձմրան առաջին անձրեւը բերաւ…
Որուն գրկաբաց կը սպասէր արդէն
Բարի բերք տուած հողը գիւղական…
– Ո՜հ, բոյրը հողին… նետուեցայ ես դուրս…
Ձմրան առաջին անձրեւով թրջած
Հողին բուրմունքը կը լեցնէ հոգիս,
Ու ես կ՛արբենամ հողին քաղցրութեամբ, հողին սրբութեամբ…
Ու նոյն ժամանակ լեռներէն իջած առաջին հովը
ծառերէն ինկած տերեւներն բոլոր կը ցրէ օդը եւ ամէնուրեք…
Տուն տանող ճամբուն եզերքը խոնաւ
Քարի մը նստած` հայրս կը սպասեմ…
Ու մօրս ձայնը խուլ…
– Տուն եկո՛ւր, աղջի՛կ, անձրեւ սկսաւ:


