Պարտաւոր Են Լսելու Ժողովուրդը

Յ. ԲԱԳՐԱՏՈՒՆԻ

Այն ինչ որ պատահեցաւ շաբաթ երեկոյեան Նահատակաց հրապարակին եւ ապա Ռիատ Սոլհ հրապարակին վրայ կարելի է անվարան կոչել ժողովրդային ցասումի արդար արտայայտութիւն:

Կարեւոր չէ ցուցարարներուն թիւը: Հարիւրաւոր կրնան ըլլալ անոնք կամ հազարաւոր: Հիմնականը դժգոհութեան բարձրաձայնումն էր: Աւելի ճիշդ` զզուանքի եւ նողկանքի բարկութիւնն էր, որ կը դրսեւորուէր զանազան շրջաններէ եկած, տարբեր համայնքներու պատկանող եւ ամէն տարիքի ցուցարարներուն մօտ, որոնց հասարակաց միացման խորագիրը մարդու եւ քաղաքացիի արժանապատիւ կեանքի ապահովումն է:

Միամիտ պէտք չէ ըլլալ անպայման հաւատալու, որ քաղաքական ենթահող կամ կուսակցական ուղղուածութիւն չկային կարգ մը ցուցարարներու մօտ: Ճիշդ է, կուսակցական դրօշներ չէին ծածաներ, միակ դրօշը բոլոր դրօշներէն բարձր` լիբանանեան դրօշն էր եւ այդպէս պէտք է մնայ: Կրկնուող լոզունգները այս կամ այն կուսակցութեան գաղափարական կամ քաղաքական բառամթերքին կրնային նմանիլ, կը նմանէին ալ: Սակայն կարեւոր է նշել, որ դժգոհութեանց կատակումի սաստկացող մագլցումն էր ցոյցը, որուն ականատես եղանք բոլորս:

Դժգոհութիւնները բազում էին:

Պահանջները` բազմատեսակ:

Բարձրացուած պաստառները թէ պատկերասփիւռէն արտայայտուողները կը պահանջէին.

– Շրջագայութեան օրէնքի վերանայում

– Քարիւղի եւ կազի արտահանում

– Փտածութեան խորհրդանիշներու պաշտօնանկութիւն

– Գործի եւ աշխատանքի պահանջ

– Աղբերու վերացում-աղբանոցի փակում

– Հիւանդանոցային ապահովութիւն

– Ընտրական օրէնքի վաւերացում

– Ամսականներու յաւելման օրէնքի վաւերացում

– Նախագահի ընտրութիւն

– Նախարարներու հրաժարում

– Վերջ բռնատիրական համախոհութեան

– Վարչակարգի տապալում

– Ապահամայնքայնացում, արդարութիւն, հաւասարութիւն:

– Երեսփոխաններու հրաժարում-խորհրդարանական ընտրութիւններ

– Ելեկտրականութեան եւ ջուրի ապահովում

Եւ դեռ բազում պահանջներ, երեխաներու բերնով թէ երիտասարդներու, պատկերասփիւռի նկարիչներուն դիմաց անպայման ժպտերես երեւնալու կամ մարտաշունչ կոչեր արձակելու տրամադրութեամբ:

Թերեւս տակաւին, ցոյցի մասնակից երիտասարդներէն շատեր իրենց «պարտականութիւնը» կատարած մարդու գոհունակութեամբ, Նահատակաց հրապարակին տունդարձի ճամբուն, գիշերը անցուցին մօտակայ սրճարաններուն կամ գինետուներուն մէջ:

Այս բոլորը, պահանջներու բազմազանութիւնը թէ մնացեալը, ոչինչով կ՛արժեզրկեն կատարուածը:

Թէ այս ցոյցերը իրենց նպատակին պիտի ծառայեն կամ ոչ, ժամանակը կ՛որոշէ:

Թէ այս ցոյցերը կրնան շահագործուիլ տեղական ուժերու թէ օտար դեսպանատուներու կողմէ, վստահաբար:

Հարցը սակայն իր էութեան մէջ համաժողովրդային ցասումի արտայայտութիւնն է, որուն դիմաց կարելի չէ աչք ու ականջ փակել:

Ու բուն խնդիրը` փտածութիւնն է ամէնուրեք:

Ու մենք, ճակատաբաց կրնանք հաստատել, որ իբրեւ կուսակցութիւն թէ համայնքի առաջնորդող ուժ, ոչ մէկ կապ ունինք այդ փտածութեան հետ:

Ո՛չ բաժնեկից ենք ընկերութիւններու, ո՛չ շահաբաժին վերցնող ենք, ո՛չ կաշառք պահանջող, ո՛չ տուրքերէ խուսափող: Իբրեւ լիբանանցի քաղաքացի, լաւագոյն ձեւով կատարած ենք ու կը կատարենք մեր պարտաւորութիւնները:

Ու իբրեւ այդպիսին` անկեղծ ենք ու արդար մեր պահանջներուն մէջ:

Պէտք է վերջ տալ փտածութեան:

Պէտք է քանդել շահակցութեան «սկզբունքը»:

Ու պէտք է լսել ժողովուրդը, երիտասարդութիւնը:

Ճիշդ է, կը յարգուի ազատ կարծիքի եւ ցոյցերու ազատութիւնը:

Ժողովրդավարութիւնը կը պահանջէ նաեւ մի՛ւսը:

Լսե՛լ կարծիքը, գործադրել պահանջները:

Այլապէս, ժողովրդավարութիւնն ալ փտածութեան մէկ տարբերակին կը վերածուի:

Իշխանութիւնները պարտին լսել ժողովուրդը:

Ու այդ կատարեն արագօրէն, անմիջապէս, առանց քաղաքական մեքենայութիւններու:

Քանի դեռ ամբոխները չեն խելագարած: