Ահա անցաւ մէկ տարի, որ բաժնուած ես մեզմէ, բայց տակաւին քու անուշ ձայնդ կը մնայ իմ ականջիս մէջ, ուր կը հնչէ, միշտ կրկնուող քու խօսքդ. «Դուք ձեզի լաւ նայեցէք»: Քու գեղեցիկ ժպիտդ անպակաս էր դէմքէդ: Դուն ո՛չ միայն դարձած էիր մեր «Նանա»-ն, այլ սիրելի ընկերուհի, սիրող մայր, ինչպէս նաեւ սրտակից ընկեր:
Քու բոլոր աշխատանքներդ ու առօրեայ կեանքդ մէկ կողմ դնելով` միշտ ու միշտ հասար Լիբանանի օգնութեան խաչի աշխատանքներուն, որպէսզի հայ ազգը մնայ կայուն հիմերու վրայ եւ ունենայ քեզի նման տիպար ԼՕԽ-ական անդամներ:
Սիրելի՛ մեծ մայր, ես չեմ կրնար ըսել կորսնցուցի քեզ, կրնամ ըսել` դարձած ես իմ պահապան հրեշտակս եւ ինծի կը հսկես: Այնպէս, ինչպէս ներկայ էիր մեր կողքին, կրկին մեզի հետ ես այսօր, կը շարունակես մեզի ընկերանալ հոնկէ, ուր կը գտնուիս հիմա: Թոռներդ պիտի ապրին քու յիշատակներովդ եւ խրատներովդ: Պիտի կատարեմ այն բոլոր բաները զորս խնդրած էիր ինձմէ…:
Հողը թեթեւ գայ վրադ:
ՄԵՂՐԻ` ԲՈՐԲՈՍԵԱՆ
