ԱԲՕ ՊՈՂԻԿԵԱՆ
Անգարայի դիւանագիտութիւնը երկու մարտավարական խաղերն ալ վարպետօրէն յառաջ տանելու համբաւ ունի:
Արեւմուտքի աչքը կապելով կամ անոնց անկառավարելի իրավիճակներու մղձաւանջը ներշնչելով, Թուրքիա իր օրակարգի կարեւորագոյն հարցը կը լուծէ` ապահովելով արեւմտեան ուժերու գործակցութիւնն ու մեղսակից լռութիւնը:
«Իսլամական պետութեան» դէմ պայքարելու միջազգային դիմումներուն դիմաց ամիսներով խուլ ականջ մնացած Թուրքիան, յանկարծ, ինչ-ինչ նկատառումներով, կը սկսի այդ չարիքին դէմ մղուած պայքարին իր մասնակցութիւնը բերելու պատրաստակամութիւն ցուցաբերելու:
Թուրքիոյ հետապնդած նպատակը այնքա՛ն պարզ է, որ դժուար թէ Անգարան նոյնիսկ զայն թաքուն պահելու ճիգ թափէ: Անգարայի վարպետութիւնը կը կայանայ այն փաստին մէջ, որ իր մեղսակցութեամբ ստեղծուած կացութեան մէջ Արեւմուտքին ուրիշ հնար չի ձգեր` բացի` ձեռամբարձ ընդունելէ իր պայմանները, որոնք իրեն կարելիութիւն պիտի տան`
– Հաշուեյարդարի ենթարկելու քրտական զինեալ եւ քաղաքական ընդդիմութիւնը` իր սահմաններէն ներս, թէ դուրս,
– Սուրիոյ մէջ «ապահով գօտի» ստեղծելով` իր կրունկները այդ երկրի տարածքին վրայ պահելու շուրջ միջազգային համաձայնութիւն ձեռք բերելու,
– Արեւմտեան միջազգային հանրութեան ներկայանալու` իբրեւ միակ ազդեցիկ ուժը այդ տարածաշրջանին, որ կրնայ սանձել մինչ այժմ անսանձելի պատկերուած «Իսլամական պետութիւնը»:
Ամէնէն կարեւորը այն է, որ Թուրքիան իր «բարի կամքի» այս քայլին փոխարէն, ամբողջականօրէն ազատ պիտի ըլլայ ամէն բռնամիջոց գործադրելու` ձերբազատուելու համար իր ամէնէն մեծ մղձաւանջէն` քրտական անկախ պետութեան մը ստեղծումէն:
Իսկ Արեւմուտքը գիտակցաբար պիտի կապէ իր աչքերը եւ նոյնիսկ երախտագիտաբար պիտի հատուցէ Անգարայի «գործակցութիւն»-ը: