Իր անունը յայտնել չուզող բարերար մը 1.8 միլիոն տոլար նուիրած է Հայաստանի մէջ բարեսիրական աշխատանք տանող երեք կազմակերպութիւններու:
Բարերարը 600 հազարական տոլար նուիրած է Հայկական ծառատունկ ծրագրին, Հայ Ամերիկեան բարօրութեան կեդրոնին եւ Աչքի հոգատարութեան ծրագրին:
«Շատ քիչ է այն անձերուն թիւը, որոնք կ՛օգնեն Հայաստանին», յայտնած է բարերարը` իր ազնիւ արարքը բացատրելով:
Նուիրատուն հանգամանօրէն խօսած է իր ընտանիքի մահացած անդամներուն մասին, որոնց յիշատակը յարգած է իր այս նուիրատուութեամբ, յատկապէս` Հայոց ցեղասպանութեան 100-ամեակին առթիւ:
«Ասիկա ինծի համար չէ, այլ` հօրս, մօրս եւ քրոջս համար», բացատրած է ան:
Բարերարին վերջին կենդանի մնացած ազգականը իր մեծ քոյրն էր, Սիոնան, որ մահացած է անցեալ տարի, սեպտեմբերին, Քալիֆորնիոյ իրենց համեստ բնակարանին մէջ: Մայրը` Էլմաս, մահացած է 1982-ին, իսկ հայրը` Հերին, 1984-ին:
Հայրը Միացեալ Նահանգներ գաղթած է 1912-ին, Խարբերդէն: Առաջին հանգրուանը եղած է Ուսթըր, Մասաչուսեց, ուրկէ յաճախ դրամ ուղարկած է ծննդավայր` Խարբերդ, իր հօր:
«Օր մըն ալ ուղարկուած դրամը վերադարձաւ, եւ ես ընտանիքիս մասին ոչինչ լսեցի այլեւս», յայտնած է բարերարը:
Մայրը` Էլմաս, որ նոյնպէս ծնած է Խարբերդ, 1905-ին, իր քրոջ` Վարդերին հետ մօտաւորապէս հինգ տարի ապրած է Խարբերդի Լուտերական որբանոցին մէջ: Այդ հինգ տարիներուն ընթացքին ան տիրապետած է երեք լեզուներու, նաեւ սորված է հիւսել:
«Մայրս Միացեալ Նահանգեր գալէն մէկ տարի ետք սկսած է դպրոց յաճախել», պատմած է բարերարը:
Էլմասն ու քոյրը Մասաչուսեց բերուած են 1920-ին, իրենց վերապրելու լուրը նոր ստացած ամերիկաբնակ մօրաքրոջ կողմէ:
Հայրը` Հերի, աշխատած է Ուսթըրի «Նիքըլ»-ի գործարանին մէջ, որուն պատճառով իր վերջին օրերուն թոքերը քայքայուած էին:
Արցունքը աչքերուն` բարերարը պատմած է, թէ ինչպէս իր հայրը միշտ լաւագոյն բաները առած է կնոջ համար. առաջին սառնարանը, առաջին հեռատեսիլը, հիւսելու համար իր փափաքած բուրդերու բոլոր տեսականին, այդուհանդերձ, մայրը միշտ զարմանքով մրմնջած է, որ` «Ինչո՞ւ ես չեմ կրնար ուրախ ըլլալ»:
Ուսթըր ծնած բարերարը ընտանիքին երկրորդ զաւակն էր: Քոյրը` Սիոնա, որ իրմէ երկու տարի մեծ էր, Ուսթըր ապրած տարիներուն կիրակնօրեայ դպրոցի ուսուցիչ եղած է:
Ինք` բարերարը, Բ. Համաշխարհային պատերազմին ընթացքին բանակ գացած է եւ ուղարկուած է Ճափոն:
«Այդ մէկը միակն էր, որ Միացեալ Նահանգներէն դուրս ելած եմ», ըսած է բարերարը, որ իր ուսումը ստացած է Ուսթըրի «Քլարք» համալսարանին մէջ` վկայուելով իբրեւ հաշուապահ:
1972-ին, Արեւելեան ափի ցուրտէն փախչելով, ընտանիքը փոխադրուած է Քալիֆորնիա: Այստեղ փոխադրուելէ ետք Սիոնա անկարող եղած է աշխատելու, եւ բարերարը ինք ստանձնած է քրոջ հոգատարութիւնը: Երկուքը իրարու հետ ապրած են իրենց ամբողջ կեանքին ընթացքին:
Բարերարը հայկական համայնքին հետ կապ չէ պահած, սակայն տեղեակ եղած է սփիւռքի մէջ Հայաստանին օգնելու ճիգերուն մասին, ինչպէս նաեւ իմացած է վերը նշուած երեք կազմակերպութիւններուն եւ անոնց հայաստանեան գործունէութեան մասին:
Բարերարին առողջութիւնը վերջերս վատթարացած ըլլալով` ան որոշած է իր ընտանիքին հարստութիւնը բաշխել այդ երեք կազմակերպութիւններուն:
Նուիրատուն իր բարեսիրական արարքը բացատրած է` վկայակոչելով աւետարանական յորդորը` օգնել կարիքաւորներուն:«Ես ունիմ ինծի անհրաժեշտ ամէն ինչ` բնակարան, սնունդ եւ տաքուկ անկողին: Հիմա կ՛ուզեմ օգնել ազգիս, Հայաստանի ժողովուրդին», յայտնած է ան: