Դժուար է այն պահը, երբ առյաւէտ մեզմէ բաժնուող հարազատի մը վերջին հրաժեշտ տալու ժամը կը հասնի: Կը փորձենք գտնել սփոփանքի եւ մխիթարութեան խօսքեր, թէկուզ լաւապէս գիտակցելով, որ մեծ ազդեցութիւն պիտի չունենան, պիտի չկարենան լեցնել այն հսկայ դատարկութիւնը, որ կը ստեղծուի սիրելիի մը անժամանակ կորուստով:
Սակայն ընտանիքին, ծնողքին, հարազատներուն ու բարեկամերուն համար մխիթարականը այն իրականութիւնն է, որ իրենց սիրելին ձգած է ուրախ յիշատակներ ու անջնջելի դրոշմ մը իրենց կեանքին մէջ:
Այդ մէկը կ՛ըլլայ հեռացողին կողմէ մեզի ձգուած աւանդը եւ ժառանգութիւնը:
Այս խօսքը աւելի ճշմարիտ չի կրնար ըլլալ, որքան Էտիին պարագային:
Ան կեանքով լեցուն, ազնիւ հոգիով, բարի սիրտով անձ մըն էր, որ թափացած էր բոլորին հոգիներուն մէջ` իր դրական եւ ուրախ տրամադրութեամբ:
Անոր վաղահաս մահուան գոյժը կայծակի հարուածի ազդեցութիւն ունեցաւ իր հարազատներուն եւ բոլոր զինք ճանչցողներուն ու ծանօթներուն վրայ:
Էտի (Եղիա) Եահեէեան մեզմէ առյաւէտ բաժնուեցաւ 30 օրեր առաջ, ետին ձգելով ազնիւ յիշատակները հայ անհատի, նուիրեալ հօր ու մտերիմ ընկերոջ:
Ան ծնած էր Պէյրութ, 1976-ին: Նախակրթութիւնը ստացած է Կարմիրեան վարժարանին մէջ, ապա յաճախած Յովակիմեան վարժարան: 1999-ին` աւարտելով Պէյրութի ամերիկեան համալսարանի մեքենագիտական ճարտարագիտութեան ճիւղը, նուիրուած է գործի ասպարէզ: Եղած է անդամ եւ վարչական ՀԲԸՄ-ՀԵԸ-ի, Հայ համալսարանական ուսանողաց միութեան եւ «Եանկ փրոֆեշընըլզ» միութեան։
2005-ին հիմնած է իր հայ ընտանեկան օճախը իր կեանքի ընկերոջ` Արփի Դանիէլեանի հետ ու բախտաւորուած է 2 զաւակներով` Րաֆֆի եւ Տենի:
2006-ին իսրայէլեան պատերազմին իբրեւ հետեւանք ու ասպարէզի պայմաններու բերումով փոխադրուած է Սէուտական Արաբիա, ուր մնացած է մինչեւ կանխահաս մահը:
Էտի՛, անհաւատալի է եղածը, կարելի չէ ընդունիլ քու յաւիտենական բացակայութիւնդ:
Կարելի չէ բառերով արտայայտել այն դատարկութիւնը, որ մեր բոլորին կեանքին մէջ ստեղծուեցաւ քու առյաւէտ բաժանումովդ:
Կարելի չէ անարցունք ընդունիլ հեռացումը անձի մը, որ բարեկամ ու ընկեր էր բոլորին, անոնց առօրեայ հարցերով մտահոգուող, անոնց յաջողութիւններով ուրախացող, յոյս ներշնչող` հակառակ ամէն դժուարութիւններուն յարատեւելու:
Բայց քու ժառանգութիւնդ յուսալքում չի փոխանցեր: Բոլորովին վստահ եմ, որ իբրեւ մնայուն ներկայութիւն պիտի ապրիս մեր յիշատակներուն մէջ, սրտերուն ու հոգիներուն մէջ` իբրեւ գուրգուրացող կեանքի ընկեր, ժպտերես հայր, հաւատարիմ ու անկեղծ բարեկամ, որ կեանքը կը տեսնէ իր ճոխութեան եւ ուրախութեան մէջ:
Հողը թեթեւ գայ վրադ, սիրելի՛ ընկեր:
ՎԱՉԷ
