Aztag Daily - Ազդակ Օրաթերթ (Armenian Daily Newspaper based in Lebanon)
No Result
View All Result
  • Խմբագրական
  • Հայկական
  • Լիբանանեան
  • Միջազգային
  • Յօդուածներ
    • Անդրադարձ
    • Գաղութային
    • Հարցազրոյց
    • Հայրենի Կեանք
    • Գաղութէ Գաղութ
    • Զաւարեանական
    • Միջազգային
    • Հայ Դատ
    • Ազդակ Գաղափարաբանական
    • Պատմական
    • Առողջապահական – Բժշկագիտական
    • Արուեստ – Մշակոյթ
    • Գրական
    • Լիբանանեան Կեանք
    • Մշակութային եւ Այլազան
  • Գաղութային
  • Մարզական
  • Այլազան
    • «Ազդակ»ի ֆոնտ
    • 50 Տարի Առաջ
    • Ի՞նչ Կ՛ըսեն Աստղերը
    • Յայտարարութիւններ
    • Կնոջական
    • Մանկապատանեկան
  • Խմբագրական
  • Հայկական
  • Լիբանանեան
  • Միջազգային
  • Յօդուածներ
    • Անդրադարձ
    • Գաղութային
    • Հարցազրոյց
    • Հայրենի Կեանք
    • Գաղութէ Գաղութ
    • Զաւարեանական
    • Միջազգային
    • Հայ Դատ
    • Ազդակ Գաղափարաբանական
    • Պատմական
    • Առողջապահական – Բժշկագիտական
    • Արուեստ – Մշակոյթ
    • Գրական
    • Լիբանանեան Կեանք
    • Մշակութային եւ Այլազան
  • Գաղութային
  • Մարզական
  • Այլազան
    • «Ազդակ»ի ֆոնտ
    • 50 Տարի Առաջ
    • Ի՞նչ Կ՛ըսեն Աստղերը
    • Յայտարարութիւններ
    • Կնոջական
    • Մանկապատանեկան
No Result
View All Result
Aztag Daily - Ազդակ Օրաթերթ
No Result
View All Result

Պատերազմի Աղաւնին. «Պատերազմը Մարդու Հոգին Աւելի Է Նրբացնում, Որովհետեւ Էնքան Ցաւ Ես Տեսնում»

Մարտ 28, 2015
| Անդրադարձ
0
Share on FacebookShare on Twitter

ՄԱՐԻՆԷ ՄԱՐՏԻՐՈՍԵԱՆ

3-28-15_58862Սրճարանում Աղաւնի Սահակեանն ու լուսանկարիչ Յակոբ Պօղոսեանն արդէն խօսում էին, երբ նրանց միացայ: Առաջին հայեացքից անակնկալի եկայ, երբ տեսայ Աղաւնուն:

Յարդարուած վարսերով, վարդագոյն շրթներկով եւ մանուշակագոյն երանգով եղունգներով  մի կին է նստել մեր դիմաց: Մազափունջը երբեմն ծածկում է նրա աչքերը: Մտածում եմ. «Այս կինը մասնակցել է պատերազմին»: Յակոբը մեր հարցազրոյցներից շատերի ժամանակ լուսանկարներ է նուիրում մեր զրուցակիցներին, այն լուսանկարները, որոնք արուել են պատերազմի եւ խաղաղութեան ժամանակ: Աղաւնին վերցնում է այդ լուսանկարները: Մենք լռում ենք, նա հատ-հատ նայում է դրանք: Ժամանակը, կարծես, լողում է այդ լուսանկարների վրայով: Փորձում եմ հասկանալ, թէ ինչ է զգում այդ նկարները նայելիս: Յետոյ որոշում եմ հարցնել, թէեւ նման հարցերը յաճախ անիմաստ են լինում: «Ամէն ինչ զգում ես` ե՛ւ ջերմութիւն, ե՛ւ ցաւ, ե՛ւ նոյնիսկ հաճոյք: Ոչ մի բան հէնց այնպէս չի անցնում, նոյնիսկ չի էլ անցնում: Երբեմն կարող եմ յիշել` առանց նկարները նայելու: Պատահում է այնպէս, որ մարդկանց յիշում եմ, յետոյ եմ նկարը նայում, այլ` ոչ թէ հակառակը», ասում է նա: Շարունակում եմ հարցս, թէ արդեօք ծա՞նր է յիշողութիւնների բեռը, թէ՞ յարմարուել է: «Ո՛չ, ցաւօք սրտի, ծանր է, նոյնիսկ ժամանակը չի օգնում, որ ընտելանում», պատասխանում է:

«Պատերազմ Հո Արծաթեայ Զարդերով Չէի՞ Գնալու»:

Աղաւնու հետ մեր զրոյցը սպիտակ կտորի վրայ ասեղնագործութեան է նմանւում: Թելերը նրա յիշողութիւններն են, որոնք ամէն օր նրա հետ են: Երբ հարցս սկսում եմ «յիշո՞ւմ էք» բայով, նա միանգամից աւելացնում է. «Ես ոչ մի բան չեմ մոռացել, որ յիշելու կարիք լինի»: Ես ժպտում եմ:

3-28-15_17Երբ ճակատ մեկնեց, հայրն ու մայրն արդէն չկային, բայց, ասում է, եթէ ողջ լինէին, իրենք էլ գուցէ գային:

Մասնագիտութեամբ լեզուաբան է: Աւարտել է Բրիւսովի անուան լեզուաբանական համալսարանի ֆրանսերէնի բաժինը: Բացի նրանից, որ հիմնարկում բուժքրոջ գործի էր անցել, Արցախ գնալուց առաջ վիրաբոյժի մօտ փորձի շրջան էր անցել: Արցախ գնալուց առաջ ժամանակաւոր աշխատում էր «Նաիրիտ» գործարանի գրադարանում:

«Ուզում էի թարգմանիչ աշխատել այդտեղ, քանի որ աւելի շատ անգլերէն գրականութիւն էր, տնօրէնը խնդրեց մի որոշ ժամանակ աշխատել գրադարանում: Այդ ժամանակ «Նաիրիտ»-ում շտաբ ձեւաւորուեց` պատերազմական գօտում բնակչութեանը օգնելու: Մենք օգնում էինք Բերդաձորին», պատմում է Աղաւնին: Իրենց օգնութիւնը տանում էին կառավարութեան առաջին յարկում գործող շտաբ, որտեղից էլ ուղարկում էին Արցախ: Մի օր էլ, երբ օգնութիւն էին տարել, պատմում է զրուցակիցս, ինքը խնդրել է, որ իրեն էլ ուղարկեն Արցախ: Շտաբի աշխատակիցն ասել է` եթէ քեզ ուղարկեմ, այդ դէպքում ամբողջ սնունդը չենք կարող ուղարկել: Աղաւնին ասել էր, որ կը սպասի:

Այնուհետ դիմել էր «Ղարաբաղ» կոմիտէ` իրեն Արցախ ուղարկելու համար: «Որոշեցի գնալ, որովհետեւ անորոշութեանը չէի դիմանում: Այսինքն` ամէն բան լսում էինք` զոհեր, վիրաւորներ, եւ նոյնիսկ յաճախ չէինք հաւատում այդ տեղեկութիւններին»,  պարզաբանում է նա: 1992 թ. ապրիլի 3-ին էլ նա գնաց Արցախ: Իսկ Արցախ գնալուց առաջ արծաթեայ բոլոր զարդերը բաժանել էր ընկերուհիներին` որպէս յիշատակ իրենից, ասելով` «չգիտեմ, կը գա՞մ, թէ՞ չեմ գայ»: Օդանաւակայանում ընկերուհին` Նունէն, հայելի էր գնել իր համար: Հայելին ու սանրը յարդարման միակ պարագաներն էին, որ տարել էր իր հետ: «Պատերազմ հո արծաթեայ զարդերով չէի՞ գնալու», ծիծաղում է:

3-28-15_25Արցախ էին գնացել ուղղաթիռով, որտեղ կային նաեւ «աշխարհի» բժիշկները: Ուղղաթիռի մէջ տիզելային վառելիքով 2 տակառ կար ու նաեւ` Երեւանում մահացած մի ստեփանակերտցու դի: Տակառները ծակուել էին, ու վառելիքը դուրս էր գալիս: Աղաւնին պատմում է, որ իր մօտ սպիտակ կտորներ կային, որոնք բարեկամուհին էր դրել իր հետ վիրակապերի համար, հանել էր, դրել տակառների վրայ, որպէսզի վառելիքը ներծծուի: «Ֆրանսացի բժիշկներից մէկի հետ սկսեցի խօսել ֆրանսերէն: Ասացի` ինչ ահաւոր է, հիմա ուղղաթիռին մի բան լինի, էս խեղճ մարդը, որ մահացել է, մահացած էլ չի հասնի իր հողին: Միշելն ասաց` Աղաւնի՛, էսքանս ողջ մարդիկ ենք, չես մտածում մեր մասին, մտածում ես մահացածի՞ մասին», յիշում է զրուցակիցս:

Խոջալուի օդակայանում էին իջել, յետոյ բեռնատարով գնացել զինուորական հիւանդանոց, այդտեղից էլ` շտաբ: Կոմանդոսն էր այնտեղ: Նրան ասել էին, որ դիրքեր են ուզում գնալ: «Ուղարկէք «26»: Այսպէս ասաց Կոմանդոսը: Չգիտէի էլ, թէ ինչ դիրքեր են դրանք: Ասացի` լաւ, շնորհակալութիւն: Կոմանդոսն ասաց` ի՞նչ շնորհակալութիւն, գնացէ՛ք-գնացէ՛ք, վաղը յետ էք գալու: Կարծում էր` յետ ենք գալու», այս մասին պատմելիս ժպտում է: Նրա ժպիտի ժամանակ ուշադիր նայում եմ աչքերին, իսկ նա հայեացքը կախում է սեղանին:

«Հէնց առաջին օրը բարձրացանք դիրքեր: Էդ բնութիւնը կախարդական էր` ցեխ էր, անձրեւ էր, բայց մի հրաշք անտառ էր, դրախտային էր: «26»-ի դիրքերն էին», ասում է «26»-ի բուժքոյրը, յետոյ աւելացնում, որ իրեն ամենադժուար պահերին օգնել է բնութիւնը:

«Առաջին Կրակոցս Դէպի Շուշի Էր»

3-28-15_max9Մեր զրոյցը բազմաճիւղ է: Մենք խօսում ենք պատերազմական դրուագներից, կենցաղային պայմաններից, ճաշ եփելուց: «Պատերազմի դաշտում կարեւոր ու երկրորդական գործեր չկան: Եթէ պէտք է, ճաշ պիտի պատրաստես, եթէ պէտք է, էրեխեքի շորերը պիտի  լուանաս», նկատում է բուժքոյրը: Նա ազատամարտիկ տղաների մասին խօսելիս երբեմն ասում է «էրեխեքը»: Մանկավարժական սովորութիւն է, բացի դրանից, տարիքով էլ մեծ էր նրանցից:

«Պլինտաժի դիմաց նստում էինք, կարտոֆիլ մաքրում: Շուշիից որ կրակում էին, մեր անտառի ծառերն էլ շատ բարձր էին, ճրթճրթիւնը, որ փամփուշտները կպնում էին, ճիւղերը կոտրւում էին, լսում էինք: Ու ամենակարեւորը չէինք վախենում,- ասում է նա` ընդգծելով,- հայրս շատ խորհուրդներ ու քոտեր է տուել ինձ: Ասում էր` վախենալ պէտք չէ, մարդ ինքը պէտք է հանի իր վախը: Որ վախենաս, աւելի վատ կը լինի»:

Աղաւնու պատմելով` «26»-ի դիրքերը նպաստաւոր չէին: «Եթէ մի անգամ գլուխներս հանէինք, նրանք կարող էին ամէն մէկի համար մի արկ բաց թողնել: Շատ ունէին, իսկ մենք ամէն ինչին չէ, որ պատասխանում էինք: Զինամթերքը շատ չէր, իրենք կարող է 4-5 հատ կրակէին, նոր մենք մի պատասխան տայինք: Երբ արկերը գալիս էին, մի տղայ ունէինք, ասում էր` էս մերը չի, ոնց որ զգում էր, որ անցնելու է կամ ընկնելու է… Դրա համար աւելի լաւ է ցայթնոթի մէջ չընկնես», յիշում է Աղաւնին:

«Ի միջիայլոց, ես ամենառաջին կրակոցս արել եմ դէպի Շուշի: Արայիկն ասաց` կ՛ուզե՞ս կրակես, ասացի` հա: 7 անգամ կրակել եմ, ասացի` առաջինը դու կրակիր, յետոյ` ես: Յետոյ ասացի` Արայիկ, բայց յետոյ չեն խօսա՞յ, որ ի զուր կրակում ենք: Ասաց` ի զո՞ւր է, բա սովորում ես կրակել», սա պատմելիս ժպտում է:

Աղաւնու շարժումներում նրբութիւն կայ: Նրա խնամուած մատներին եմ նայում ու մտածում` տեսնես, ոնց է զէնք բռնել: Յետոյ հարցնում եմ, թէ զէնք ունէ՞ր արդեօք: Ասում է` զէնք չի սիրել, բայց յետոյ Եուրա Յովհաննիսեանը` «26»-ի Եուրան, իր ԱԿՍ-ն էր (ծալովի կոթով ինքնաձիգ) նուիրել, չնայած կրկին հրաժարւում էր վերցնել:

«Ամբողջ Մայիսմէկեան Փողոցի
Ցուցանակները Ջարդեցինք»

«Շուշիի ազատագրման օրը մի մտքի վրայ բռնացրի ինձ: «Յո երթասի» մէջ, որ նկարագրում է, թէ ինչպէս Ներոնը վառեց Հռոմն ու հիանում էր դրանով, միշտ մտածում էի` ո՛նց կարելի է հիանալ դրանով: Իսկ երբ տեսայ Շուշիի այրուող հիւանդանոցը, սկսեցի ուրախանալ, որովհետեւ դա նշանակում էր, որ մերոնք մէջն էին, իրենք են տիրապետում դրութեանը: Մէկ էլ յանկարծ ուշքի եկայ, թէ ինչի՛ վրայ եմ ուրախանում: Վազելով գնացի, ասացի` էրեխէք դուրս եկէք, տեսէք», պատմում է պատերազմի բուժքոյրը:

3-28-15_19Մայիսի 13-ին առաջին անգամ են մտել ազատագրուած Շուշի: Յիշում է, որ մթնշաղ էր, եւ առաջին տեղը, որ մտել են, Ղազանչեցոց եկեղեցին էր: «Բարձրացայ մինչեւ երկրորդ յարկ, ապշած էի, շօշափում էի, տեսնեմ, իրօք իրականութիւն էր, թէ երազ էր: Մոմեր ունէինք, վառեցինք: Առաւօտեան նորից մտանք, բայց ուրիշ էր առաջին զգացողութիւնը», ասում է զրուցակիցս: Յետոյ նշում է, որ մի բան կար, որ ճնշում էր իրեն: «Արայիկի հետ քայլում էինք: Ինքն էլ այդ ճնշուածութիւնը զգում էր: Քայլեցինք, քայլեցինք, ասացի` Արայի՛կ, ես գտայ դրա պատճառը, ա՛յ, էս ապուշների տառերն են, արի, ի՞նչ կը լինի, ջարդենք էդ ցուցանակները: Ամբողջ Մայիսմէկեան փողոցի ցուցանակները ջարդեցինք է՛լ ինքնաձիգով, է՛լ փայտով, է՛լ քարով», ասում է նա:

Մարտակերտի Կարմիր Վարդերը

Աղաւնու պատերազմական լուսանկարներից մէկն արուել է 1994-ի մայիսի 12-ին` հրադադարի հաստատման օրը: Այդ օրը Մարտակերտում էին: Հրետանու շտաբը գտնւում էր Մարտակերտի «Ջրաբերդ» հիւրանոցում, բուժկէտն էլ լիւքս համարներից մէկում էր: Լուսանկարում կանանց ձեռքին կարմիր վարդեր են: Հարցնում եմ` որտեղի՞ց էին: Ասում է` Մարտակերտից: Յետոյ միանգամից մազափունջը թեթեւ հետ է գնում, երեւում են նրա խորը աչքերը: Մարտակերտի թաւշեայ կարմիր վարդերը շատ էր սիրում նաեւ Կարինէն (Կարինէ Գէորգեանը, ում հետ Աղաւնին ծանօթ էր դեռ «Նաիրիտում» աշխատելիս: Նա քլորի արտադրամասի պետն էր). «Կարինէի եւ Եուրայի զոհուելուց յետոյ ես խոստացայ, որ իրենց գործը կը շարունակեմ եւս 10 տարի: Ամէն տարի նրանց համար կարմիր վարդեր էի տանում Մարտակերտից»:

Կարինէն զոհուեց 1993 թ. յունիսի 13-ին, իսկ Եուրա Յովհաննիսեանը` նոյն թուականի յունիսի 27-ին: Երկուսն էլ զոհուեցին Մաղաւուզում:

Յաղթականը, Որ Պահել Է Պէտք

Պատերազմի ամենամեծ ձեռքբերումը յաղթանակն էր, ասում է Աղաւնին. «Այդ յաղթանակը պահելու հարցում թերացել ենք բոլորս` ամենալաւ կռուողից մինչեւ ամենավատ ղեկավարը: Դա մեր բոլորի սխալն է: Անգամ այն ձեռքբերուածը, որ ամենասուրբն էր, դա էլ աղաւաղուեց»:

3-28-15_max59Այսօր պատերազմի մասին բոլոր փաստերը, Աղաւնու խօսքով, աղաւաղւում են, մինչդեռ ականատեսները լռում են: «Հիմա տեսնո՞ւմ ես` ազատամարտիկները քանի շերտի են բաժանուել: Դա մեր ամօթն է: Իրենք բոլորն, առանձին-առանձին վերցրած, կռուել են, աւանդ ունեն` ամէն մէկն իր չափով: Իսկ նրանք, ովքեր չգիտեն ձեռք բերածի գինը, բոլորին հանել են իրար դէմ: Էս ի՞նչ վիճակ է: Կանգնած ենք այս շահած յաղթանակը կորցնելու եզրին», ասում է Աղաւնին:

Անցեալի մասին երբ խօսում էինք, նրա ձայներանգի պէս մեղմութիւն կար, ներկայի դէպքում` հակառակն է:

3-28-15_IMG_0027«Այսօրուայ հերոսները չեն փոխուել, ուղղակի մարդիկ են ասպարէզ եկել, ովքեր ներկայանում են` որպէս հերոս: Հիմա էսքանս որ ողջ ենք մնացել, չգիտեմ` պատահաբա՞ր, թէ՞ ոնց, ուրեմն, առաքելութիւն ունենք անելու, չէ՞: Զոհուածների արիւնը հէնց այնպէս պիտի գնա՞յ, էդ ո՞նց եղաւ, որ հիմա իրենց ստրուկն ենք: Կամ էդ մի քանի թափթփուկների համա՞ր ենք արել, որ իրենք թալանեն, հարստանան, ուռճանան», ասում է նա:

«Նոյն խրամատի մարդիկ հիմա դիմացի խրամատից են իրար նայում: Ո՞նց կարելի է: Բայց միեւնոյնն է` արդարութիւնը միշտ էլ յաղթում է», նշում է զրուցակիցս:

Ազատամարտիկը, ըստ նրա, մարդու տեսակ է, որ ոչ միայն կռուի դաշտում, այլեւ առօրեայ կեանքում ունի իր որակը: Ազատամարտիկը նաեւ դպրոց է: Օրինակ, նշում է Եուրա Յովհաննիսեանին: Ասում է` երբեք թոյլ չէր տալիս կռուի ժամանակ բացի սննդից եւ զէնքից այլ բան վերցնել, իր օրինակով առաջինն էր ցոյց տալիս դա: Մի անգամ տղաներից մէկը ձայնագրիչ մեքենայ էր վերցրել հետախոյզների «Ուրալի» համար, երբ Եուրան դուռը բացել էր եւ տեսել դա, առանց հարցնելու, թէ ով է վերցրել, ջարդել էր:

Հարցնում եմ մետալներից: Ասում է` ստացել է «մայրական երախտագիտութիւն», «անբասիր ծառայութեան համար», «Շուշիի ազատագրման համար», «արիութեան համար», «Վազգէն Սարգսեան», բայց իր համար ամենակարեւոր մետալը համարում է յաղթանակը: Իսկ այն ոչ ոք չի կարող յանձնել. այն պէտք է կարողանաս պահել:

Օրագրութիւնը

Մեր զրոյցի աւարտին եմ իմանում, որ Աղաւնին պատերազմական դաշտի օրագրութիւն է արել, նոյնիսկ բանաստեղծութիւններ է գրել: Ասում է` դեռ չի հրապարակել, կը հրապարակի, երբ ժամանակը գայ: Մենք երկար զրուցում ենք: Աղաւնին անուն առ անուն յիշում է պատերազմի մասնակիցներին: Երբեմն հերթով առանձնացնում է, օրինակ, բժիշկ Արցախ Բունիաթեանին, ով, ըստ նրա, ոչ միայն լաւ մարդ էր, այլեւ լաւ բժշիկ: Ամէն վիրաւորի վիրակապելիս կամ վիրահատելիս գրում էր նրանց մասին, յայտնի է նրա «արիւնոտ Մարտակերտ» շարքը: Բացի դրանից, Ա. Բունիաթեանը Նժդեհի մասունքները բերողներից, պահպանողներից մէկն է եղել:

3-28-15_max40«Պատերազմը նաեւ դաստիարակում է մարդուն: Մէկ-մէկ ինձ ասում են` երբ պատերազմում ես լինում, կոշտանում ես, բայց չեմ ընդունում դա: Պատերազմը մարդու հոգին աւելի է նրբացնում, որովհետեւ դու էնքան ցաւ ես տեսնում: Միշտ գթասրտութեան, օգնելու հետ գործ ունես», ասում է զրուցակիցս: Իր համար սովորական չի դարձել վիրաւորներ տեսնելը: Այս մասին անշտապ է խօսում: Ասում է` երեւոյթին կարող ես վարժուել, բայց` ոչ ապրումներին:

«Կանայք կան, որ ծխում են, ասում են` պատերազմից է, բայց չեմ ընդունում, դա չի օգնում: Բուժքոյրերի` պատերազմի դաշտում լինելու գրաւականներից մէկն իրենց կանացիութիւնն էր, սաստում էիր դրանով: Ամենավատ պահերին էլ, երբ հայհոյում էին թուրքին, հէնց տեսնում էին, որ մենք էլ իրենց կողքին էինք, լռում էին», նշում է Աղաւնին:

3-28-15_26Մեր զրոյցի վերջում նա պայուսակից հանում է կանաչ շապիկով տետրն ու կարդում իր գրած բանաստեղծութիւններից երկուսը: Մէկն արդարութեան մասին է, միւսն` այն մասին, երբ երկչոտին «արիութեան» մետալ էին տուել: Բանաստեղծութիւնների վերջում ամսաթիւն է, որ գրուած է Մարտակերտում եւ` «Աղուն» ստորագրութիւնը: Սրճարանից դուրս ենք գալիս, քայլում ենք, ու այն զգացողութիւնն է, որ մեր զրոյցը, կարծես, կիսատ է մնացել: Ասելիքի խտութիւնն է պատճառը: Հպանցիկ հարցնում եմ նրան, թէ կարօտո՞ւմ է արդեօք Ղարաբաղը: Մի քանի վայրկեան անց է պատասխանում` «Այո՛… Շա՛տ»…

«Հետք»

 

Լուսանկարները`
Յակոբ Պօղոսեանի, Մաքս Սիվասլեանի,
Ռուբէն Մանգասարեանի, Զաւէն Խաչիկեանի

 

 

Նախորդը

Սուրբ Գրիգոր Նարեկացիին Տիեզերական Եկեղեցւոյ Վարդապետ Հռչակումը` Ինչպէ՞ս Եւ Ինչու

Յաջորդը

Այս Տարեշրջանին Աւարտին. Չաւի Պիտի Լքէ Պարսելոնան Եւ Պիտի Մեկնի Քաթար

RelatedPosts

Սթափելու Ժամանակը
Անդրադարձ

Հինգերորդ Շարասիւնը Եւ Ամբողջատիրական Դրսեւորումները

Մարտ 20, 2023
Անդրադարձ.  Քիչ Մը Գիտութիւն՝ «Անհրաժեշտ Բայց Ոչ Բաւարար»-ի եւ «Ներազդող»-ի Մասին, Որ Հաւանաբար Կը Լուսաբանէ Հայաստանի Ներկայ Իրավիճակը
Անդրադարձ

Անդրադարձ. Իսրայէլեան Ռազմական Խարիսխէն 92 Թռիչքներ Կը Բացայայտեն Զինատեսակներու Արտածումը Դէպի Ազրպէյճան

Մարտ 20, 2023
Վկայութիւններ` Համազգայինի 95-Ամեակին Առիթով
Անդրադարձ

Վկայութիւններ` Համազգայինի 95-Ամեակ-ին Առիթով

Մարտ 18, 2023

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

  • Home
  • About Us
  • Donate
  • Links
  • Contact Us
Powered by Alienative.net

© 2022 Aztag Daily - Ազդակ Օրաթերթ (Armenian Daily Newspaper based in Lebanon). All rights reserved.

No Result
View All Result
  • Խմբագրական
  • Հայկական
  • Լիբանանեան
  • Միջազգային
  • Յօդուածներ
    • Անդրադարձ
    • Գաղութային
    • Հարցազրոյց
    • Հայրենի Կեանք
    • Գաղութէ Գաղութ
    • Զաւարեանական
    • Միջազգային
    • Հայ Դատ
    • Ազդակ Գաղափարաբանական
    • Պատմական
    • Առողջապահական – Բժշկագիտական
    • Արուեստ – Մշակոյթ
    • Գրական
    • Լիբանանեան Կեանք
    • Մշակութային եւ Այլազան
  • Գաղութային
  • Մարզական
  • Այլազան
    • «Ազդակ»ի ֆոնտ
    • 50 Տարի Առաջ
    • Ի՞նչ Կ՛ըսեն Աստղերը
    • Յայտարարութիւններ
    • Կնոջական
    • Մանկապատանեկան

© 2022 Aztag Daily - Ազդակ Օրաթերթ (Armenian Daily Newspaper based in Lebanon). All rights reserved.

Welcome Back!

Login to your account below

Forgotten Password?

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

Log In