Երեքշաբթի, 10 փետրուար 2015-ին, Մեսրոպեան վարժարանի երկրորդական բաժնի աշակերտները առանձին հանդիսութեամբ մը նշեցին Վարդանանց տօնը: Հանդիսութեան ներկայ եղան` Լիբանանի հայ կաթողիկէ վարժարաններու տնօրէններու խորհուրդի նախագահ Գէորգ ծ. վրդ. Եղիայեան, Սուրբ Փրկիչ եկեղեցւոյ ժողովրդապետ Պերճ. վրդ. Պահէ եւ Սուրբ Գրիգոր Լուսաւորիչ – Սուրբ Եղիա եկեղեցւոյ փոխժողովրդապետ Րաֆֆի քհն. Յովհաննէսեան:
Օրուան պատգամախօսն էր Րաֆֆի քհնյ. Յովհաննէսեան: Ան ժամանակակից արհեստագիտութեան եզրաբանութիւն օգտագործելով` աշակերտներուն ներկայացուց Վարդանանց եւ Ղեւոնդեանց սերունդի աւանդն ու հանգանակը, զոր խտացուց երեք հասկացողութիւններու մէջ` ինքնութիւն, պատկանելիութիւն եւ սրբազան խենթութիւն: Քահանայ հայրը Ղեւոնդ Երէցի կերպարը ներկայացուց իբրեւ պատկանելիութեան, իսկ Վարդան Մամիկոնեանինը` իբրեւ ինքնութեան խորհրդանիշ, շեշտելով, որ ինչպէս անցեալին, նոյնպէս եւ այսօր սրբազան խենթութիւնը այդ երկու յատկանիշները միատեղ ապրիլն է: «Խենթը մեր նահատակներն են, որոնք փոխանակ իրենց գլուխները կակուղ բարձի վրայ հանգչեցնելու` նախընտրեցին անապատի սովը եւ լեռներու ժայռաբարձը: Խենթը այն է, որ փոխանակ ապրելով մեռնելու` կը նախընտրէ մեռնիլ` յաւերժ ապրելու համար», ըսաւ Րաֆֆի քհնյ. Յովհաննէսեան: Քահանային պատգամը յատկանշուեցաւ սրութեամբ, շեշտակիութեամբ եւ հայ ազգային ներկայ կեանքին վերաբերեալ հատու դիտողութիւններով, աշակերտներուն ուղղուած գօտեպնդող հաստատումներով:
Հանդիսութեան փակման խօսքին մէջ վարժարանի տնօրէն Կրեկուար Գալուստ շեշտեց Վարդանանց աւանդին ու կտակին հաւատարիմ մնալու կարեւորութիւնը` որպէս հիմնաքար հայ ազգային եւ հոգեւոր ինքնութեան եւ որպէս ամենավառ օրինակ` յանուն խղճի եւ ազգային մշակոյթի պաշտպանութեան հայ ժողովուրդի դարաւոր պայքարին:
Հանդիսութեան գեղարուեստական մասով ելոյթ ունեցան աշակերտներ Սթեֆանի Պալթայեան (ասմունք` «Վարդանատօն», Ժաք Ս. Յակոբեան) եւ Նայիրա Պաղտասարեան (երգ` «Վաղ թէ ուշ»), իսկ հանդիսավարութիւնը կատարեց Արազ Ապաճեան:
