ՀՐԱՆԴ ՄԱՐԳԱՐԵԱՆ
Յոխորտա՞նք էր… ազդարարա՞նք,
Գիտակցութեան մարտահրաւէ՞ր…
Զգաստութեան լուռ ահազա՞նգ
Անկեղծօրէն չեմ գիտեր ես…
Բայց արթնցայ մութ թմբիրէն խորհրդաւոր…
«Եկո՛ւր, սուրճ մը խմենք» ըսի
«Թէ կը խօսինք, կը զրուցենք»
Խնդաց:
«Իսկ անկէ՞ ետք» ըսաւ խոհուն,
«Իսկ անկէ ետք ի՞նչ պիտ՛ ընես…»
«Կը ղրկեմ ես պահն այս անուշ,
Յիշողութեանս խորհուրդներու
Մեծ կածանին»:
«Ինծի՞ կու տաս…
Եւ կը մոռնաս դուն այս պահը,
Անոր նման այն բոլորը` սուրբ պահերը,
Վառ սէրերը,
Դառնութիւններն անտանելի
Գոյդ կազմող բարդ սիւները…
Ինծի՞ կու տաս…
Եւ կը սպասես, որ ես` ՅՈ՜ՒՇԴ,
Պահեմ զանոնք տեղ մը թաքուն էութեանդ մէջ
Պարզ, հարազատ, առանց զարդի, զարդարանքի
Եւ մերթ ընդ մերթ գամ քեզ այցի
Որ դուն տեսնես էութիւնդ պատկերի մէջ
Առանց գոյնի եւ շպարի…
Կը գիտակցիս, չէ՞, վստա՛հ եմ`
Կեանք կոչուածը… այս թնճուկը
Խորհուրդներու անծայրածիր աշխարհ մըն է
Որ կը պահեմ մասունքի պէս:
Գոյութեանդ սիւնն եմ անխախտ…
Աշխարհներուդ դամբարանը:
Տարօրինակ երեւոյթով ես կը զարթնիմ:
Երբ որոշես կեանքին դառնալ,
Զիս կը կանչես…
Քու հարազատ կեանքի վկան…
Հիմա գիտե՛ս`
Յուշը կեանքի յուշարարն է…
Թէ չըլլա՞մ ես`… դուն ալ չկա՛ս…»:
8 յուլիս 2025
