ՎԵՐ. ԴՈԿՏ. ՎԱՀԱՆ Յ. ԹՈՒԹԻԿԵԱՆ
Ասկէ շուրջ վեց տարիներ առաջ, 2 նոյեմբեր 2019-ին ի Տէր ննջեց ժամանակակից հայ գրականութեան նշանաւոր տիտաններէն մին` բանաստեղծ Ժագ Ս. Յակոբեանը: Ան հայ գրագէտներու այն քիչերէն մէկն էր (գուցէ միակը), որ աւելի քան 80 տարի ստեղծագործելէ ետք, 102 տարեկան հասակին հրաժեշտ տուաւ այս աշխարհին: Իր մտքի պայծառութիւնն ու կորովը պահեց մինչեւ մահէն քանի մը օր առաջ, եւ կրնանք ըսել` գրիչը իր ձեռքին կառչած, իր աչքերը փակեց` ակնթարթ մը յետոյ զանոնք կրկին բանալով իր ցանկացած երկնային տան մէջ:
Աւելի քան 70 տարի կարդացած եմ Ժագ Ս. Յակոբեանի բանաստեղծութիւնները, քարոզներն ու իր գրած նամակները` իր գրչեղբայրներուն ու բարեկամներուն, եւ սքանչացած եմ իր աստուածատուր տաղանդին վրայ եւ Աստուծոյ փառք տուած եմ իր այս տաղանդաւոր ծառային համար:
Իր բանաստեղծութեան առաջին հատորի հրատարակութիւնը եղաւ 1937-ին: Այդ թուականէն մինչեւ իր մահը, աւելի քան 8 տասնամեակներ, Ժագ Ս. Յակոբեան դարձաւ` հայ մշակոյթի անխոնջ ծառան, Մեսրոպ Մաշտոցի նուիրեալ աշակերտը եւ հայ հոգեմտաւոր արժէքներու յանձնառու առաքեալը:
Աւելի քան 8 տասնամեակներ ան կրցաւ` իր ժողովուրդի սրտին երգը երգել, հոգիին երազը հիւսել, անոր տագնապները ապրիլ եւ անոր յոյսերուն թարգմանը ըլլալ:
Յետեղեռնեան սերունդէն մինչեւ մեր օրերը` բանաստեղծ Ժագ Յակոբեան ստեղծագործական իր վաստակի կշիռով ու որակով մեր ամէնէն օժտուած քերթողներէն մին եղաւ: Իր գրական բոլոր ստեղծագործութիւնները կը յատկանշուին` իրենց անժխտելի արժանիքներով, հաղորդականութեամբ եւ ինքնատպութեամբ: Լեզուական իր բացառիկ շնորհներով, գեղագիտական իր ցայտուն հակումներով եւ պատկերաւոր իր հարուստ բառապաշարով Յակոբեան դարձաւ մեր ամենավաւերական բանաստեղծներէն մէկը:
Եգիպտոսէն մինչեւ Լիբանան, ապա Աւստրալիա եւ հուսկ Ամերիկայի Միացեալ Նահանգները` այս հանճարեղ բանաստեղծը իրեն հետ պտտցուց Արարատը: Իր բազմաբեղուն վաստակով, իր գրական ստեղծագործութիւններով եւ մշակութային ներդրումով իւրայատուկ դրոշմ մը ձգեց հայ գրականութեան բնագաւառէն ներս:
Իր կեանքը յեղաշրջող հոգեւոր խորունկ փորձառութենէ մը ետք, Ժագ Ս. Յակոբեանի շուրջ կէս դարու գրական արեւելահայումը եղաւ առաւելաբար հոգեւոր: Ան գործնապէս ապրեցաւ քրիստոսանուէր կեանք մը: Աստուծոյ կողմէ իրեն շնորհուած գրական բարիքները բաժնեց իր ազգակիցներուն հետ` դառնալով անոնց անպաշտօն աւետարանիչը: Աւետարանի սկզբունքներուն քարոզութիւնը եւ հայ հոգեմտաւոր արժէքներու ծաւալումը եւ վերստին ծնելու անհրաժեշտութիւնը դարձան իր կեանքի առաջնահերթութիւնները:
Այսուհանդերձ, հոգեւոր այս աշխարհահայեացքին զուգահեռ, ան շարունակեց շեփորել ազգին, հայրենիքին եւ մշակոյթին սէրը` իր գեղեցիկ ու հաղորդական տաղերուն մէջ: Ան բաժնեկից եղաւ` անոնց վերելքին ու փառքին, տագնապներուն ու մաքառումներուն, ձգտումներուն եւ յոյսերուն:
Այս ոգիով ու տեսիլքով բանաստեղծ Ժագ Ս. Յակոբեան կենսագործեց իր առաքելութիւնը ամբողջական յանձնառութեամբ մը: Իր մահով մեր արդի գրականութիւնը կորսնցուց իր ամէնէն տաղանդաւոր բանաստեղծներէն մէկը, որ մեր մեսրոպաշունչ մեծասքանչովը ճոխացուց մեր գրականութիւնը: Իր ստեղծագործ հանճարին փայլուն արկայծումներով անգնահատելի նպաստ մը բերաւ մեր մշակոյթի պահպանման եւ հարստացման:
Օրհնեալ ըլլայ հայ ժողովուրդի մեծատաղանդ բանաստեղծ Ժագ Ս. Յակոբեանի յիշատակը:
