ԿԱՐՕ Կ.
Տարիներէ ի վեր կը տեսնենք եւ կը լսենք, թէ որքա՛ն դժուար է պահել մարզական ակումբ մը միշտ բարձր մակարդակի վրայ ըլլայ Լիբանանի մէջ թէ այլուր:
Մենք գիտենք, որ պէտք է միշտ այդ խումբերէն ըլլանք, եւ կարծէք այդպէս պէտք է ըլլանք, որովհետեւ մենք տարբեր ենք:
Այս զգացումը բնական է եւ մարդկային: Սխալ չէ, ամէն մարդ աշխարհի որեւէ անկիւնի մէջ այս ձեւով կը մտածէ:
Շատեր կ՛աշխատին այդ բանը իրականացնելու: Աշխատանքը միայն նուիրումով չէ, որ կ՛ըլլայ, այլ ամէն ձեւերով, թէ՛ նիւթական եւ թէ բարոյական:
Վերջերս կը կարդայի Իտալիոյ ֆութպոլի անցեալ տարուան ախոյեան Ինթեր Միլանի մարզիչ Սիմոնէ Ինցակիի մէկ հարցազրոյցը, ուր կարեւոր բան մը նկատեցի: Ան նշած էր, թէ Իտալիոյ մէջ ախոյեան դառնալը իր ձեռքը չէ, մանաւանդ որ մրցակից Նափոլի, որ 1 կէտ աւելի ունի, եթէ իր 2 մրցումներն ալ յաղթէ, պիտի դառնայ ախոյեան:
Մինչեւ հոս անբնական բան չկայ: «Ես դիտեցի Պարսելոնայի դէմ դարձի հանդիպումին տեսագրութիւնը, որովհետեւ հետաքրքրական էր տեսնել այդ մէկը այլ տեսանկիւնէ: Բոլոր ֆութպոլիստները իրենց ուժերը դաշտին մէջ ձգեցին: Միայն այդպէս կրնայինք աւարտական հասնիլ: Շատեր կ՛ըսեն, որ Ինթերի կազմը փոքր է, բայց մենք չունինք Փարիզ Սեն Ժերմենի, Մանչեսթըր Սիթիի կամ Պայերն Միւնիխի պիւտճէն: Այդ պատճառով մենք պէտք է աւելի կազմակերպուած ըլլանք: Այսպիսի սրտով կրնանք պայքարիլ բոլորին դէմ»:
Այս խօսքերը կարդալէ առաջ, այս իրականութիւնը զգացած էի գիշեր մը առաջ` պասքեթպոլի ՀՄԸՄ – Սանթրալ մրցումը դիտած պահուս:
Ախոյեան Ռիատի, փոխախոյեան Սաժես եւ Պէյրութ Ֆըրսթ ակումբները տղոց ախոյեանութեան համար երեւակայելի գումարներ ծախսած են (Աստուած թերեւս չի գիտեր ուրկէ)` հասնելով երկու միլիոն ամ. տոլարի, մինչ իրենց մէկ երրորդ պիւտճէով խումբեր` ՀՄԸՄ-ի նման, Հուփսի կամ Անթունիէ պէս սրտով կը պայքարին եւ նոյնիսկ անակնկալ գործելու պատրաստ են եւ կը չափուին այդ «մեծ»-երուն հետ:
Ճիշդ է, որ ամէն ինչ դրամ չէ, բայց քիչ մը դրամ եւ լաւ կազմակերպութիւն բաւարար կրնան ըլլալ բարձր դիրքերու վրայ մնալու:
