ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ
Թալաներ են տունը գիւղի,
Վերածեր են աւերակի,
Դուրսի սեմէն ներս կը մտնեմ
Բայց դուռ չկայ, որ ետ գոցեմ:
Անմիջապէս զիս կ՛ընդունի,
Ճնճղուկ մ՛իբրեւ տան թշնամի,
Աջ կը թռչի, ձախ կը թռչի,
Պատուհանէն դուրս կը փախչի:
Ուր որ դառնաս աւազ ու քար,
Քալել անգամ միշտ չես կրնար,
Ձեռք մը գետին, միւսը պատին,
Հասայ մուտքը խոհանոցին:
Գետին նետուած առարկաներ
Կը պատմեն բիւր ուրախ օրեր:
Կը վերյիշեմ գէթ պատրանքներ:
Ի՞նչ է արդեօք յանցանքը մեր,
Անխիղճ մարդոց ձեռքը ինկեր,
Ի՜նչ քաջութիւն` կոտրել, քանդել,
Ի՜նչ մեծ պատիւ` գողնալ, այրել:
Նման դէպքեր մեր անցեալին
Կը գործէր մեր վատ թշնամին,
Նո՛յն է արդեօք պատճառն այսօր`
Կրօններու բախում մոլոր:
Մարգարէներ այսօր եթէ
Վերադառնան պահ մը գոնէ,
Լսեն, տեսնեն հալածանքներ,
Անհատներու չարչարանքներ,
Ի՛նչ խօսք կ՛ուղղեն ժողովուրդին,
Հալածուողին, ջարդուողին,
Փճացողին ու քանդողին,
Գողցուածին, թալանողին:
Մեծ Արարիչ` անշուշտ Աստուած,
Կրօններէն խիստ պաշտուած,
Վերջին դատի Տէրն է խօսքին,
Մեռելներուն` յոյսը վերջին:
Կը հաւատամ այն կրօնքին,
Որ կ՛ուղղէ քեզ միշտ բարիքին,
Չ՛ուզեր քանդես, ջարդես, գողնաս,
Պատմութեան մէջ հերոս դառնաս:
Կը հետեւիմ մարգարէին,
Որ կ՛ուղղէ քեզ միշտ բարիքին,
Կը մօտեցնէ արդար խղճիդ
Ու ցոյց կու տայ ճամբան կեանքիդ:
Գալով տունին մեր թալանուած`
Արժէք չունի քարը փլած:
Արժէքը միայն, զոր կը փնտռեմ,
Կեանքն է մարդուն, որ կ՛աղօթեմ
Փորձանքներէ Աստուած պահէ,
Ու հեռացնէ չար ժամերէ,
Աստուած փրկէ միշտ ամէն տեղ`
Ըլլայ այստեղ կամ ուրիշ տեղ:
