ԱՐՄԷՆ ԱՊՏԱԼԵԱՆ
Լիբանանահայ օգնութեան խաչի սան եմ: Համալսարանական կրթութիւնս յաջողեցայ իր աւարտին հասցնել շնորհիւ ԼՕԽ-ի եւ Մարաշի հայրենակցական միութեան կրթանպաստներուն: Մանաւանդ ԼՕԽ-ը շատ արագ եւ սիրով ընդառաջեց դիմումիս: Աւելի ճիշդ պիտի ըլլար ըսել, որ կրթանպաստի յանձնախումբին այդ օրերու ընկերուհի Արշակուհի Տարաքճեանը օր մը ճամբան կանգնեցուց զիս, հարցուց, թէ սկսա՞յ համալսարան յաճախել: «Այո՛ սկսայ», պատասխանեցի: «Ուրեմն հանդիպէ եւ կրթաթոշակիդ համար գումար մը պիտի պատրաստենք, գանձէ», ըսաւ եւ ճամբան շարունակեց: Այսինքն ԼՕԽ-ի ընկերուհին ինծի դիմեց, որպէսզի իրենց դիմեմ:
Ասիկա է ԼՕԽ-ին գոյատեւման եւ յառաջդիմութեան գաղտնիքը: Կը դիմէ ժողովուրդին, հայորդիներուն, բոլորին, որպէսզի հրամեն եւ օգուտները քաղեն ԼՕԽ-ի մատուցած ծառայութիւններէն: Տեղ մը բժշկական խնամք, ուրիշ անգամ ընկերային ծառայութիւն, այլ ժամանակ մը` կրթանպաստ: Տակաւին շա՜տ ու շա՛տ են այն մարզերը, որոնց ընդմէջէն ԼՕԽ-ը անսակարկօրէն կը հասնի ժողովուրդին` ականջ չտալով անտեղի շատախօսութիւններու եւ ըսի-ըսաւներու վրայ հիմնուած անհիմն զրպարտանքներու, թէ` ԼՕԽ-ն ու -ականները զանազանութիւն կը դնեն մէկուն եւ միւսին միջեւ: Գոնէ ԼՕԽ-ի պարագային բոլորս ալ կը հաստատենք, որ նման բան գոյութիւն չունի: Վկայ` այսօր օրն ի բուն գործող ԼՕԽ-ի «Արաքսի Պուլղուրճեան» ընկերաբժշկական կեդրոնը, ուր ո՛վ որ դիմէ, բժշկական խնամք կը ստանայ` շատ յաճախ ձրիօրէն:
Այս գրութեան նպատակը ԼՕԽ-ը գովաբանել եւ անոր աշխատանքի մարզերը ծանուցել չէ: ԼՕԽ-ը ծանուցման կարիք չունի, որովհետեւ իր կամաւորներուն եւ անդամներուն աշխատանքը բաւարար է, որպէսզի ժողովուրդը, բոլորը հասկնան ու ըմբռնեն, որ այս կազմակերպութիւնը ժողովուրդին ծոցէն ծնած է եւ միայն ու միայն ժողովուրդին պիտի ծառայէ: Ասիկա է կնոջական այս փառաւոր կազմակերպութեան գոյատեւման գաղտնիքը:
Տուէ՛ք, ԼՕԽ-ին, եւ ան ձեր տուածը ձեզի կը վերադարձնէ կրկնապատկուած` սիրով, համբերութեամբ ու գուրգուրանքով:
