ՀԵՐԱ ՆԱՃԱՐԵԱՆ
Նարնջագոյնի, վարդագոյնի, կարմիրի երանգներով ծաղկեփունջի մը կը վերածուէր Անոն` տուած բարեւին հետ:
Մանկութենէս տպաւորուած էի անոր չափազանց լուռ ու քաղաքավար կեցուածքէն: Յաճախ կը տեսնուէինք, հակառակ ատոր, դպրոցի բակին մէջ երբ զիս տեսնէր, կը շիկնէր:
Այն ատեն ես` տասը տարեկան աշակերտուհի, իսկ ինք` մանկապարտէզի ուսուցչուհի: Ճեմարանի մայր մուտքի դարպասին քով անուշիկ, խնամուած պարտէզ մը կար, ուր մանկապարտէզի երեխաները կը խաղային: Զինք կը տեսնէի, ուրախութեամբ կը բարեւէի, ինք կը կարմրէր:
Տարիներու թաւալքին հետ որքան զինք ճանչցայ, մտերմացայ, այնքան տպաւորուեցայ իր բարի ու քնքուշ նկարագիրէն: Ծառայասէր էր ու անձնուրաց, ուրիշին հասնող մէկ հատիկ Անոն էր մեր շրջանակին մէջ: Երկար տարիներ անտրտունջ խնամեց ծնողքը: Ամուսնացաւ, անուշիկ տիպար ընտանիք մը կազմեց, բայց երբեք չմոռցաւ իր շրջապատը, ազգին ծառայելու իր անսակարկ կորովը չկորսնցուց: Հակառակ առողջական ծանր հարուածներուն` ուրֆացիի ուժեղ նկարագիրով ժպիտով կրեց ամէն պարտականութիւն, ծառայեց Ծերանոցին, փորձեց ժպիտ բերել տարեցիներուն դէմքին, հետագային` ԼՕԽ-ի «Արաքսի Պուլղուրճեան» ընկերաբժշկական կեդրոնի խոհանոցին մէջ իր բծախնդիր ու անշահախնդիր ծառայութիւնները մատուցեց` առանց իր անձնական դժուարութիւնները դրսեւորելու:
Լուռ ու զուսպ, գանգատիլը, ընդվզիլը չեմ լսած երբեք: Մօրս ազգական էր, որքա՜ն գուրգուրացած էր անոր եւ` տարեցի քմայքները գոհացուցած: Արագ, կարճատեւ, բայց յաճախակի այցելութիւնները կու տար` պարզապէս ուրախացնելու համար իր ներկայութեամբ:
Ընտանեկան յարկին տակ հոգածու եւ գուրգուրոտ ամուսիններ էին իրարու` Գէորգն ու ինք: Ճշդապահ Անոն ամէնօրեայ դրութեամբ ժամը երեքին սեղանը պատրաստած կ՛ըլլար` գործէն ամուսնոյն վերադարձին սպասելով:
Ականջին մէջ տակաւին իր վերջին գիշերուան պատգամը կը հնչէ բջիջայինին վրայ. աղջկան ու թոռներուն գովքը կ՛ընէր, զանոնք կարօտցած էր, կը համակերպէր կեանքի պարտադրած պայմաններուն` պատերազմ, «Քորոնա», հեռաւորութիւն, եւ փառք կու տար:
Քնքուշ ու մեղմ արտայայտութեամբ յուշ մը ձգեց բոլորին մտքին մէջ, որքան լուռ ապրեցաւ, բայց մահուան լուրը շռնդալից հարուած մը եղաւ բոլորիս:
Վա՛րձքդ կատար, Անօ:
