Ս. ՄԱՀՍԷՐԷՃԵԱՆ
Մասնաւո՛րաբար 44-օրեայ պատերազմէն ետք Նիկոլ Փաշինեան շահեցաւ «դաւաճան» տիտղոսը: Այս որակումը յաւելեալ ազդակ մը եղաւ, որ հայութեան մէջ արդէն իսկ ստեղծուած երկփեղկումը մտրակահարուի եւ նոր վիհեր «նուաճէ»:
Երբ ընդդիմադիր մը կամ իրականութիւնները իրենց ճիշդ պատկերով տեսնող մը դաւաճան կոչելով կը մեղադրէ Փաշինեանը, ՔՊ-ականներ, իշխանութեան համակիրներ ջղագրգիռ վիճակ կը ստանան, կարծէք թէ ըլլային ցուլ մը, որուն աչքերուն դիմաց մէկը կարմիր լաթ կը շարժէ: Կը հակազդեն, որ պէտք չէ նման որակումներ կատարել, իսկ քննադատները կը պնդեն, որ պէ՛տք է իրականութիւնները կոչել իրենց ճիշդ անունով:
Մեր այս տողերուն նպատակը այդ որակումին ճիշդ կամ սխալ ըլլալը քննարկել չէ: Մեր ժողովուրդը ամէն օր կը տեսնէ, թէ այս վարչախումբին պետը եւ գործակիցներու նեղ շրջանակը ամէն օր ինչպիսի՜ ապացոյցներ, ինքնախոստովանութիւններ եւ վկայութիւններ ի յայտ կը բերեն` արդարացնելով յիշեալ որակումը:
Բա՜յց… կայ տրամաբանութիւն մը, ըստ որուն, իսկապէս որ պէտք չէ «դաւաճան» որակումը փակցնել Փաշինեանի ու անոր կողքին քալողներուն:
«Ի՞նչ է եղեր այդ տրամաբանութիւնը», պիտի հարցնես, ընթերցո՛ղ:
Ետ երթանք քանի մը տասնամեակ:
Խորհրդային` Պրեժնեւի տարիներուն, Հայաստանէն սպրդած էր հետեւեալ զուարճալիքը:
Մարդ մը, զայրացած` համայնավարներու ստեղծած վիճակէն, օր մը կ՛ուղղուի Երեւանի կեդրոնական հրապարակին վրայ, ուր այդ օրերուն կար Լենինի արձանը. ճի՛շդ այդ արձանին տակ կանգելով, ամբողջ ուժով կը բղաւէ. «Պրեժնեւը տխմարին մէկն է»: (Պատմող մը «տխմար» եզրին տեղ գործածած էր բառ մը, որ կարելի չէ հոս արձանագրել): Կը ձերբակալեն, կը տանին ՉԵԿԱ-ի կեդրոնը, կը հարցաքննեն, կը դատեն: Դատաւորը կ՛արձակէ վճիռը. «Տասը տարի եւ մէկ ամիս բանտարկութիւն»: Մարդը բնականաբար կը շշմի, սակայն շուտով ուշքի գալով` կը հարցնէ. «Տասը տարին` հասկցանք, սա յաւելեալ մէկ ամի՞սը ինչու է»:
Կը բացատրեն. «Մէկ ամիսը` ականաւոր անձ մը վարկաբեկելուդ համար, իսկ տասը տարին… պետական գաղտնիք մը բացայայտած ըլլալուդ համար»:
Մի՛ հարցներ, ընթերցող, թէ հիմա Հայաստանի մէջ պետական գաղտնիքներ կա՞ն, թէ՞ իշխանականները, կրօնաւոր չըլլալով հանդերձ, «բաց պատարագ» կը մատուցեն:
25 ապրիլ 2023
