Մահը ոչինչ ետ կը բերէ,
այո՛, ոչինչ:
Ո՞ւր են տղաքը հազարաւոր,
որոնք ինկան կայծակնահար,
յաճախ նոյնիսկ առանց փամփուշտ արձակելու:
Բզկտուած մարմիններ
իրենց մթին կոպիճներէն
զիս կը դիտեն.
բերաններ են ու լեզուներ ջնջուած`
ականատեսներ,
որոնք արդէն
անկարող են վկայելու:
Ճիշդ է, անձնապէս ես այնտեղ չէի
ո՛չ Հադրութի տարածքներուն,
ո՛չ ալ` Շուշիի,
եւ երբ բարձրաձայն հարց կու տայի`
ի՞նչ դաւադրութեանց անոնք զոհ գացին,
մէկը պիտի հարցնէր,
թէ դուն իրենց կողքի՞ն էիր`
մաքառելու, տեսնելու կամ բացատրելու
այն սադրանքները,
որոնք այնտեղ պատահեցան…
Կորուստներու քողարկուած աշխարհ մը կայ,
որոնց մասին շատեր արդէն
կը խուսափին մտածելէ ու խօսելէ…
Մառախուղը կը տարածուի ամէնուր:
Պատկերները կը դիտեմ
տասնութամեայ եւ տասնիննամեայ տղոց,
լուսաւոր աչքերով կամաւորներուն`
երբ մարմինները իրենց` դեռ առողջ էին,
ձեռքեր տակաւին
կրնային բահ, համակարգիչ
կամ գնդացիր գործածել,
ոտքեր չէին փշրուած,
դէմքեր` այրած, այլանդակուած …
Դիմատետրի վրայ յաճախ կը տեսնեմ
ընտանեկան լուսանկարներ,
որոնցմէ կարծես
կտրտուած ու հանուած են`
կենդանի դէմքեր…
Տողերս եւս կը կտրտուին,
բառերը կարծես իմաստազուրկ կը դառնան,
ա՛յլ իմաստ կ՛առնեն
(անդին` գրիչներ
ճշգրիտ բառերով, յանգով, կշռոյթով
տաղեր կ՛արտադրեն –
բա՜րձր ու խորունկ բանաստեղծութիւն):
Հորիզոնը բոսոր մոխիր կը տեղայ,
ճենճերումի թանձր հոտը
ռունգերէս վեր կը բարձրանայ,
ձայնս կարծես կը խեղդուի
խուլ աղմուկին մէջ անտարբերութեան…