Երկուշաբթի, 9 մայիս 2022-ին, երեկոյեան ժամը 7:00-ին Լէյլաւանի Ս. Երրորդութիւն մատրան Միքայէլ քհնյ. Տէմիրճեանի կողմէ Արցախի դրօշի օրհնութեան արարողութենէն ետք, Լէյլաւանի մէջ, ներկայութեամբ շրջանի կառոյցներու ներկայացուցիչներուն եւ հայորդիներուն, Արցախի քայլերգի ունկնդրութեամբ տեղադրուեցաւ Արցախի դրօշը` իբրեւ զօրակցութիւն Հայաստանի դիմադրական շարժումին եւ կեցուածք` չհրաժարելու Արցախէն եւ չյանձնուելու թշնամիին:
Ապա Ազգային Միացեալ վարժարանէն խումբ մը աշակերտներ ասմունքեցին պայքարի ոգին ամրապնդող ստեղծագործութիւններու փունջ մը, որմէ ետք ՀՅԴ «Արմէն Գարօ» պատանեկան միութեան պատանիները երգեցին «Զարթնի՛ր, լաօ»-ն:
Այս առիթով ՀՅԴ «Է. Ակնունի» Կոմիտէի ներկայացուցիչ Րաֆֆի Տեմիրճեան ըսաւ, թէ ի՛նչ ալ ըլլան Լիբանանի պայմանները եւ տագնապները, կարելի չէ հեռու մնալ Արցախէն, կարելի չէ ձեռնածալ մնալ, այլ սփիւռքը իր ըսելիքը եւ ընելիքը պէտք է ունենայ, եւ այսօրուան հաւաքը առիթն է յայտնելու մեր զօրակցութիւնը Հայաստանի մէջ արժանապատուութեան եւ հայրենիքին համար մեր ընկերներուն ու ազգի զաւակներուն, որոնք առանց դադարի սկիզբ դրած են համազգային շարժումի:
Ան ըսաւ, որ «Առանց նիկոլ Հայաստան»-ը լոկ լոզունգ չէ, այլ Հայաստանը փրկելու ճիգերու առաջին քայլն է, որովհետեւ Հայաստանի ներկայ իշխանութիւններուն գոյութիւնը պատճառ պիտի դառնայ յաւելեալ պարտուողական եւ զիջողական անընդունելի եւ աւերիչ քայլերու: Տեմիրճեան հաստատեց, որ Լէյլաւանի հայութիւնը Արցախի կողքին է, բողոքի շարժումի մասնակիցներուն կողքին է, եւ մենք հաւաքաբար անպայման ոտքի պիտի կանգնինք, դաւաճանները պիտի հեռացնենք եւ վերսկսինք հայրենիքի կերտման ու ազատագրման աշխատանքներուն, որպէսզի վաղը Շուշիի մէջ եւս վերստին ծածանի Արցախի դրօշը:
Օրուան պատգամը յղեց Զաքար Քէշիշեան, որ նշեց, թէ 1988-ին սկիզբ առած արցախեան շարժումով սկսած ազատագրական պայքարը յաղթելէ ետք, պարտաւոր էինք յաղթել նաեւ արեամբ ձեռք բերուած խաղաղութիւնը, սակայն փոխարէնը` այսօր Շուշիի ազատագրման 30-ամեակը կը տօնակատարենք գլխիկոր: Ան ըսաւ, որ բերդաքաղաքը ազատագրող ազատամարտիկներուն սխրանքը, անկախ այս հանգրուանի մեր կրած պարտութենէն, անժամանցելի է ու կը մնայ ներշնչող, ոգեւորող ու յուսատու, որուն համար անհերքելի է, որ մեր զինուորները կռուեցան ու նահատակուեցան դարերէն մեզի կտակուած նոյն քաջութեամբ եւ կորովով:
Քէշիշեան նշեց, որ այսօր Լէյլաւանի մէջ Արցախի դրօշը բարձրացնելով` մեր խոնարհումը կը բերենք նոյն այս դրօշին համար նահատակուած հերոսներուն յիշատակին առջեւ, որոնց սխրանքը ուժի աղբիւր է ու ներշնչարան` նոր յաղթանակներու: Ան ըսաւ, որ տակնուվրայ է մեր հայրենիքը կրկին, անմիաբան ենք կրկին, երկփեղկուած ենք, եւ ատելութեան մոլուցքը շուտով աւերներ պիտի գործէ, եւ ան աւելցուց. «Պահն է սթափելու, պահն է մերժելու այն, ինչ որ ապազգային է, պարագայապաշտ է, մեր ազգային նկարագիրին դէմ է: Պահն է թումանեանական բառերով` ներսից մաքրուելու ու համախմբուելու ազգային արժեհամակարգի տէր ձեռնհաս ուժերու շուրջ: Վաղը ուշ պիտի ըլլայ»: Ան նշեց, որ Արցախը կայ ու կը մնայ իբրեւ ամբողջական Հայաստանի անկորնչելի ու դրախտային այն մասնիկը, որ համայն հայութեան պարծանքն է, եւ համայն հայութիւնը պարտաւորութիւններ ունի անոր նկատմամբ:
Իր խօսքի աւարտին Զաքար Քէշիշեան ըսաւ. «Մեր լաո-ն խորունկ քնացած է: Պէտք է մեր պայքարի թմբուկները խրոխտ ու բարձրագոչ հնչեցնենք, որպէսզի անոնք կրկին վերածուին նոր «Հարսանիք լեռներում»-ի: Հիմա ալ, այստեղ ծածանելով Արցախի նուիրական դրօշը, զօրակցելով Արցախի, Հայաստանի ու սփիւռքի հայօրէն ապրող ու պայքարող «թանձր, թունդ, հայրական օճախներին կառչած ու գրաբարեան» իւրաքանչիւր հայորդիի, մենք կ՛ըսենք` Շուշին ու կորուսեալ հող հայրենին մենք պարտաւոր ենք ազատագրել, որովհետեւ մենք պարզապէս ուրիշ ելք չունինք:
Աւարտին, զօրակցական հաւաքը փակուեցաւ Էտի Նալպանտեանի կողմէ ազգային-յեղափոխական երգաշարի կատարումով:
