Դժուար պայմաններու մէջ բոլորեցինք տարին: Կը թուի, որ այդ պայմանները շուտով բարելաւելի չեն, եւ հաւաքական տքնաջան թիավարումին պէտք է պատրաստուինք իբրեւ «Ազդակ»-ի ընտանիք նաեւ:
Կանոնաւոր կշռոյթով թիավարումը կապուած էր կարգ մը հանգամանքներու: Առաջին հերթին, մեր աշխատակազմի աննկուն կամքին տեղի չտալու, «Ազդակ»ի հրատարակութեան անխափանութիւնը սակարկելի չդարձնելու, շատ կարճատեւ հեռակայ աշխատանքէն ետք խմբագրատուն ներկայանալու եւ մանաւանդ արժեզրկուող աշխատավարձերով ի գին մեծ զոհողութիւններու անսակարկ աշխատելու: Աշխատակազմի հաւաքական նուիրուածութեան այս երեւոյթը կարեւորագոյն նշանակութիւն ունի երթի յարատեւման մէջ: Նոյնիսկ աննախադէպ այս պայմաններուն մէջ:
Երկրին ապրած սղաճին ի տես մեր ընթերցողները շարունակեցին պահել իրենց բաժանորդագրութիւնը: Փնտռեցին «Ազդակ»-ը եւ վառելանիւթի տագնապի թէժ օրերուն ցրուումի ժամանակաւոր անկանոնութեան ի տես պահանջեցին թերթը: Հանապազօրեայ թերթը:
Եղան ինքնաբուխ աջակցութեան օրինակներ, երբ խմբագրատուն այցելեցին ընթերցողներ եւ իրենց լուման ներդրեցին «Ազդակ»-ի գործին: «Այս նեղ օրերուն «Ազդակ»-ը պէտք ունի բոլոիս աջակցութեան» ըսին: Եղան շատեր, որոնք ընդառաջեցին մեր դիմումին եւ իրենց անուններով կամ անանուն ձեւով համալրեցին «Ազդակ»-ի ֆոնտին նուիրատուներու ցանկը:
«Ազդակ»-ի փէյփալի հաշուեհամարի թիւերը անընդհատ փոխուեցան: Մեր արտասահմանի ընթերցողները ցանցային նուիրատուութիւններով իրենց մասնակցութիւնը ունեցան այս անխափանելիութեան:
Կարեւոր էր նաեւ «Ազդակ»-ի մնայուն նուիրատուներուն աջակցութիւնը. յատկապէս արտասահմանէն, զանազան շրջաններէն մեր ընթերցողները իրարու հետ խորհրդակցեցան նիւթական մասնակցութեամբ իրենց զօրակցութիւնը յայտնելու թերթին:
Այս համապատկերը խրախուսական էր. «Ազդակ» կը վայելէր բոլորին հոգատարութիւնն ու աջակցութիւնը:
Այս բոլորին առընթեր կար անշուշտ ՀՅԴ Լիբանանի Կեդրոնական կոմիտէի յատուկ հոգատարութիւնը, նիւթական ամբողջական զօրակցութիւնը եւ թերթը ամէն գնով հրատարակելու, նոյնիսկ ժամանակաւորապէս չառկախելու ամուր որոշումը: Ի վերջոյ թերթին լոյս չտեսնելը իբրեւ մեր նահանջի, կրճատումներու եւ դիրքեր լքելու համազօր երեւոյթ կրնար մեկնաբանուիլ: Այս մօտեցումը այլ տարբերակ չէր ձգեր մեզի, նոյնիսկ ամէնէն վհատեցուցիչ պայմաններուն մէջ:
Կար աւելի՛ն. կուսակցութիւնը հանգամանաւորապէս կը յայտարարէր, որ «Ազդակ»-ը միայն մամուլի հրատարակման գործառոյթ չէ, որ կատարած էր եւ կը կատարէ: Մարդուժի պատրաստութեան միջավայր է, եւ այդ միջավայրը պէտք է շարունակէ բանիլ ի գին ամէն տեսակ զոհողութեան:
Մրցանակներու առաջին հորիզոնականները, չզիջուող դիրքերը, պատուոյ գիրերն ու շնորհակալագիրները անշուշտ քաջալերական են եւ կը փոխանցեն գնահատական: Գործնական աջակցութիւնները եւս գնահատականի տեսակ են: Նամականիները, աշխատակցութիւնները, քաջալերական գրութիւնները, «Ազդակ»-էն ակնկալիքները` աշխատանքի վերանորոգ թափ: Նուիրատուութիւնները` շարունակականութեան երաշխիք: Իսկ կուսակցութեան որոշումները թերթին անխափանելիութիւնը ապահովելու` բարոյական լիցք:
Այս բոլոր հանգամանքներուն գիտակցումով է, որ «Ազդակ»-ի ընտանիքը կ՛ամփոփէ ծանր տարին եւ տակաւին ծանր օրեր դիմակայելու իրատեսութեամբ կը դիմաւորէ նորը:
Բայց այս բոլոր հանգամանքները կը յուշեն մեզի, որ մենք կը յաջողինք յաղթահարել գալիք դժուարութիւնները եւս:
Շնորհաւոր Ամանոր եւ Ս. Ծնունդ:
