Յ. ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Եթէ այսօր ցանկագրենք մեր դժուարութիւնները` կենցաղային, տնտեսական, կրթական, դրամատնային, առողջապահական եւ ապահովական, կրնամ ըսել, որ բաւական յուսահատական ու մտահոգիչ վիճակի մը մէջ կը գտնուինք:
Բոլոր մակարդակներու վրայ տնտեսական տագնապը քաոս ստեղծեց մեր ընտանեկան, անձնական, հաւաքական եւ ընդհանրական կեանքին մէջ:
Դրամի արժեզրկումը եւ ամսաթոշակներու անհեթեթ գումարը ո՛չ թափ ձգեցին ո՛չ տեսիլք, ոչ յստակ հորիզոն` գալիքի հաշուոյն:
Ելեկտրականութեան, ելեկտրածին շարժակներու ամսական ծախսը մեծ թիւով ընտանիքներու հաւասարակշռութիւնը խախտեց:
Փաստօրէն, օրինակի համար, ձմրան եղանակին գիւղերը գտնուողներուն, յատկապէս Այնճարի մեր հայրենակիցներուն ջեռուցման հարցը լուրջ տագնապ է այս սղաճին պատճառով:
Սակայն այս բոլորին զուգահեռ կայ ահաւորը, անընդունելին եւ կրկնակի ոճիր մը:
Եթէ մեծ պետութիւնները ելեկտրականութեամբ, տնտեսականով, դրամի արժեզրկումով, ցոյցերով, քաղաքական անել կացութեամբ, ուտեստեղէնի եւ այլ շրջափակումներով որոշում տուած են պատժել ժողովուրդ մը` Լիբանանի այսպէս ըսած համայնքի մը պատճառով, անընդունելի է դեղորայքի գծով տրուած անխիղճ եւ ոճրային որոշումը:
Այսօր Լիբանանի մէջ կան քաղցկեղէ տառապող հազարաւորներ, որոնք իրենց բուժումը կասեցուցած են դեղերու չգոյութեան պատճառով: Ո՛չ քիմիական բուժումը, ո՛չ դեղահատը, շատ յաճախ` ո՛չ ալ ռատիոյի բուժման միջոցները այլեւս գտանելի են:
Իսկապէս աշխարհի ո՛ր քաղաքակիրթ պետութեան որոշումն է ամբողջ ժողովուրդ մը այս ձեւով պատժել` վասն քաղաքական, շրջանային եւ տնտեսական ինչ-ինչ շահերու ու հաշիւներու:
Աւելի անհեթեթն ու զայրացնողը այն է, որ այս բոլորէն ետք, ինչպէս Աֆղանիստանի պարագային եղաւ, կողմերը կրնան վաղն իսկ ինչ-ինչ պատճառներով դարձեալ սիրաբանիլ, եւ ամէն բան կը վերագտնէ իր տեղը, սակայն մինչ այդ բուժումի չենթարկուող քաղցկեղի պարագաները ի՞նչ եղած պիտի ըլլան:
Պատերազմի պատճառած մահերը անպայման ռմբակոծումէն չեն այլեւս, փաստօրէն բուժումներէ զրկելով, յառաջիկայ ամիսներուն հարիւրաւոր մահեր պիտի ունենանք, իսկ ամբողջ աշխարհը այս ոճիրին լուռ ականատեսն է ու պիտի շարունակէ ըլլալ:
Դեղորայքի բացակայութիւնը նոյնքան անմարդկային վերաբերմունք է, ինչպէս արգիլուած կազային ռումբեր գործածելը: Ի՞նչ է տարբերութիւնը, նոյն նպատակին կը հասնին` մահ ու ոճիր:
Լիբանանահայութիւնը այս անմարդկային տագնապին մէջ է: Բոլոր կառոյցները կը փորձեն դուրսէն տարբեր միջոցներով դեղեր հայթայթել: Անձնական, հաւաքական եւ մարդկային բարեսիրական բոլոր կառոյցներուն կոչ կ՛ուղղենք, որ միասնաբար փրկենք հիւանդներուն կեանքերը:
