Հանգիստ Ես, Չէ՞, Նոյեմբեր Ինը Նորէն Պիտի Գայ

ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ

Հանգիստ ես չէ՞
քեզմէ հեռու են անոնք
քեզմէ դուրս են,
պատճառ մը չունիս անհանգստանալու:
Նոյնիսկ եթէ տեսնես
անորոշութեան ծանր մառախուղը
որ աչքերէդ կը ծածկէ անէացման վիհը:

Նոյնիսկ եթէ տեսնես
այս ջղագար մահաբեմը
ուր մարդեր հոգեպէս կը փլին, կը հալին
քու շուրջդ, քեզմէ ներս
եւ քեզմէ դուրս` ապրող բաներ կ՛իյնան:
Տեղահան մարդեր խեղդուած ձայներու մէջ,
զանգակները լեզուէն խզուած անձայնութեան մէջ,
իսկ մարտնչող մարդեր շնչող հնոցի մէջ
կը կանչեն որ ժամանակը փոփոխութիւն ընէ
չէզոքացնէ թո՜յնը:
Ըմբոստ մարդերը հզօր հնոցին մէջ
դեռ կը տոկան լափլիզող կորուստին:
Եւ ուշակորոյս պատանքումի մը մէջ
կը մխայ հիածորան ծիածանը:
Մագաղաթեայ ծուխ կայ ու հառաչանք
Անձայն ճաքճաքող նուռի արձագանգ:

Սրտաբզիկ պատկերները ձգեց Երկրին մէջ
Ու փախա՜ւ Բանը, աստուածարեալ Բանը
Յաւերժահոս Բանը
փախաւ զարհուրած` զազրելի Լռութենէն,
որ անարգանքի ու զուարճանքի միջեւ
քարտէսները մկրատելով
ծխանի ծուխը մարելով
քառասունչորս օրերու մեղքը անդին հրած,
իր իսկ բեկուած ու երկփեղկուած ժայռերուն
բեկորները քաշքշելով
դարահմայ Հայաստանի պատմութեան
շիրմաքարեր կը պատրաստէ,
… հայութեան լաւ ապագայի մը մասին ճառեր խօսելով:

Այսքան կորուստ քաջարի մարտիկներու
ու մայրերու եւ այրիներու,
իրենց դեռատի որդին կորսնցուցած հայրերու
Ու հայրազուրկ անմեղունակ որբուկներու,
Ապականած, չարաշահող, ջղագրգիռ մթնոլորտի,
Մեզ դարեր պաշտպանած հայրենի հողի գերութեա՛ն տրուելուն
Եւ ռազմագերիներու անվերջանալի խոցահարութեան համար
Չարաբաստիկ նոր Նոյեմբեր Իննի դուռը
դարձեա՛լ բացուի պիտի.
Պահուըտած ուրուականները պիտի կանգնին ոտքի
Սեւ պայմանագրերով, փորձելով բռնի այլացնել,
Ուրանալ ցեղին սրբազան ցաւը
եւ այլանդակել մեր Երկիրը սրբազնագոյն:

Արդարազօր, դարադղիրդ քայլեր կու գան:
Միշտ գոյութիւն ունին անոնք:

Օրհասական այս ժամուն Հանգի՜ստ չե՜ս յուսա՜մ: