Հօրեղբայրդ`
ԿԻՐԱԿՈՍ ԳԱՐԱԿԷՕԶԵԱՆ
Ամմօ՜. միշտ այդպէս կը սկսէիր խօսիլ: Որքա՜ն կարօտցած եմ լսելու «ամմօ»-ն:
Ամմօ՛, ինչո՞ւ այսպէս եղաւ, որ Արցախի մեծ մասը կորսնցուցինք. չէ՞ որ միշտ կ՛ըսէիր, թէ պիտի յաղթենք. հիմա ի՞նչ պիտի ըլլայ, Հայաստա՞նն ալ վտանգուած է: Հայաստանը, Արցախն ու հայութիւնը կ՛ապրէին քու մէջդ. միշտ մտահոգ էիր անոնց անվտանգութեամբ: Քու առօրեայ կեանքի բազում դժուարութիւններով հանդերձ, կ՛ապրէիր Հայաստանով ու Արցախով, կը հետեւէիր ՀՄԸՄ-ի ֆութպոլի թէ պասքեթպոլի խումբերու մրցումներուն` յաճախ ընկերային ցանցերու միջոցով:
Կը տագնապէիր Հայաստանով ու Արցախով, որովհետեւ կը պաշտէիր ամէն բան, որ հայկական էր. եւ բնական էր, որ այդպէս ըլլար, դաշնակցակա՛ն էիր:
Արցախեան վերջին պատերազմի (2020) ընթացքին կը ցաւէիր իւրաքանչիւր կամաւորի թէ զինուորի նահատակութեան ի լուր. նոյնիսկ ընկերներով (Միացեալ Նահանգներու մէջ) գումար հաւաքեցիք եւ ուղարկեցիք Հայաստան, որպէսզի բաժնուէին նահատակ զինուորներու եւ կամաւորներու պարագաներուն:
Միշտ հոգատար էիր քու ընտանիքիդ, ծնողքիդ եւ հարազատներուն հանդէպ. մանաւանդ որքա՜ն սէր ունէիր հանգուցեալ մեծ մօրդ` Մարիամին հանդէպ: Ովկիանոսն ու ծովերը ի՛նչ արգելք էին քեզի համար, կը հասնէիր անխտիր բոլորին օգնութեան:
Չէ, ամմօ՜, քու կատարածդ ո՛չ օգնութիւն էր եւ ո՛չ ալ նպաստ, այլ` հոգածութիւն, ապրում եւ տալով ունենալու սրտի անհուն գոհունակութիւն. վստահ եմ, որ նախ դուն կ՛ուրախանայիր, ապա կ՛ուրախացնէիր շրջապատդ. ահա՛ հոս էր քու մեծութիւնդ, Սարհա՛տ:
Ուր որ ներկայ էիր, հոն կեանք կար. կ՛ապրէիր ու կ՛ապրեցնէիր:
Ինչո՞ւ այսքան կանուխ, ամմօ՛:
Որբ կը մնան մանուկները, երեխաներն ու պատանիները, բայց հիմա մենք որբ մնացինք, ամմօ՛:
