ՐԱՖՖԻ ՏԵՄԻՐՃԵԱՆ
Քառասուն օրեր առաջ մեզմէ հեռացաւ Մելքոն Տեմիրճեանը, որ մեր իրականութեան մէջ ամբողջական իմաստով երեւոյթ մըն էր:
Համազգայինի «Լեւոն Շանթ» կեդրոնին մէջ ծանօթացայ ընկերոջ, երբ ստանձնած էի Գեղարուեստի դպրոցներու տնօրէնութիւնը, մինչ հանգուցեալը «Բ. Կանաչեան» երաժշտական քոլեճի երաժշտութեան պատմութեան դասատուն էր:
Նոր հաստատուած գեղարուեստի դպրոցներու տնօրէնի պաշտօնին առիթով ան գրած էր նամակ մը, թէ ո՛վ պիտի ըլլար այդ «սուփերմեն»-ը, որ պիտի ստանձնէր պաշտօնը… Լարուած վիճակի մէջ սկսած կապը յետոյ վերածուեցաւ ամէնօրեայ ընկերութեան: Յայտնեմ, որ ընկեր Մելքոնին նամակները երբեմն տասնեակ էջերու սահմանները կ՛անցնէին, որովհետեւ համով֊հոտով կը գրէր, որեւէ մանրամասնութիւն դուրս չէր ձգեր, շունչ ու ոգի կը տեղադրէր:
Այո՛, օրերը անցան, մտերմացանք եւ սուրճի ու երբեմն ալ ճաշի ընկեր դարձանք` հակառակ տարիքի տարբերութեան:
Համազգայինը ընկեր Մելքոնին տունն էր, գիրքը` անփոխարինելի ընկերը, իսկ երաժշտանոցը` առօրեան, աղն ու հացը: Պատմութեան աղբիւր էր, գիտելիքներու շրջող հանրագիտարան, որ դժբախտաբար չկրցաւ ամփոփել իր ամբարած նիւթերը եւ կազմել հատորներ` հակառակ բազմաթիւ առիթներու կատարուած ճիգերուն:
Մտահոգ մարդ էր եւ անհաշիւ հակազդող: Ըսելիքը կ՛ըսէր ու կ՛անցնէր, երբեմն խիստ եւ երբեմն ալ` չափազանցուած, սակայն` միշտ արդարացի եւ հեռատես:
Վերջին տարիներուն մեր ընկերութիւնը սահմանափակուեցաւ քանի մը հանդիպումներով: Միշտ ալ նոյն ընկեր Մելքոնն էր, նոյն ցաւերով ապրող մարդը, որուն էական մտահոգութիւնը իր նմաններուն ճիգերով հիմնադրուած երաժշտանոցին դիմագիծը պահելն էր ու իր զաւակներուն տեղ հասցնելը:
Այսօր ընկեր Մելքոնն ալ չկայ: Էջերով նամակներ գրողը չմնաց: Կ՛արժէ թերթատել նամակները ու յօդուածները («Ծանիր զքեզ» յօդուածաշարք…) եւ կարգ մը հատուածներ դարձնել հանրութեան սեփականութիւնը: Նաեւ կ՛արժէ իր հազարաւոր թերթիկները խմբագրել եւ հատորի մը վերածել:
Տակաւին ընկերը մաքրոպիոթիոքի վարպետն էր, եւ իր գիտելիքներով շատերուն օգտակար դարձած էր ու նոյնիսկ` կեանքեր փրկած:
Գնաց ու մնացին իր թեթեւ ժպիտը եւ ազգային ցաւերով ու ի մասնաւորի Համազգայինով մտահոգուող հայու յուշերը:
Սերունդները լուսաւորող դաստիարակին եւ մշակոյթի ու գիրքերու ծառային հոգին լոյսի մէջ մնայ:


