ԱՐԱՄ ՇԱՀՆԱԶԱՐԵԱՆ
Փետրուարեան ապստամբութիւնը բոլորեց իր 100 տարին:
100 տարի առաջ այս օրը՝ 1921 թուականի փետրուարի 18-ին հայ ժողովուրդն ընդվզեց հայրենիքը զաւթած բոլշեւիկների դէմ, որոնց աշխարհայեացքը, իտէալներն ու գաղափարները որեւէ կապ չունէին հայրենիքի այդ օրերի իրականութեան, անցեալի, ներկայի եւ ապագայի հետ:
Հայաստանի խորհրդայնացումից ընդամենը կարճ ժամանակ անց, բոլորի համար պարզ էր արդէն, որ բոլշեւիկները ծրագրաւորւած կերպով ձգտում են չէզոքացնել ընդամենը 2 տարի առաջ անկախութիւն կերտած երկրի քաղաքական-ռազմավարական ղեկավարութեանը՝ հայրենիքը զրկելով իր կարեւոր առանցքից՝ ազգային ողնասիւնից: Նպատակը մէկն էր եւ յստակ. վերջանականապէս բարոյալքել հայ ժողովրդին, նրան զրկել ազգային նկարագրից՝ վերածելով կառավարելի, անդէմ հօտի՝ ամբոխի:
Փետրուարեան ապստամբութիւնը հայ ժողովրդի գերագոյն ճիգն էր վերականգնելու իր ոտնատակ տրւած արժանապատւութիւնն ու կասեցնելու ազգադաւ եւ ազգակործան այդ ծրագիրը:
Թէեւ մինչ օրս շարունակւում են պատմական փաստերն աղաւաղելու, Փետրւարեան ապստամբութեան նշանակութիւնը եւ կարեւորութիւնը նսեմացնելու խղճուկ փորձերը, այդուհանդերձ, Փետրուարեան ապստամբութեանը հետեւած իրադարձութիւնները եւ պտմական գործընթացները գալիս են փաստելու, որ Փետրուարեան ապստամբութիւնը եւ նրա հետ տրամաբանական եւ օրգանական կապ ունեցող Լեռնահայաստանի հերոսամարտն ինչպիսի առնցքային նշանակութիւն են ունեցել Արեւելեան Հայաստանի տարածքի եւ հայ ժողովրդի ինքնութեան եւ նկարագրի պահպանման գործում:
Վերադառնալով մեր օրերին, ցաւով պէտք է նշենք, որ կանգնած ենք պատմութեան կրկնութեան տխուր փաստի առջեւ:
Պահն օրհասական է այնպէս, ինչպէս 1921 թուականի փետրուարը: Ազգային աղէտը պատուհասել է մեզ: Պարտւել ենք պատերազմում, կորցրել ենք մեր հայրենիքի զգալի մի հատւածը, փշրւել է մեր բանակի ողնաշարը, ոտնատակ է տրւած մեր ազգային արժանապատւութիւնը: Իսկ այս բոլորի հեղինակն ու հիմնական մեղաւորը՝ ՀՀ կապիտուլեանտ եւ դաւաճանական իշխանութիւնը շարունակում է մնալ երկրի ղեկին՝ ողջ հայ ժողովրդին կանգնեցնելով բառի ամենաբուն իմաստով պետականութիւնն ու հայրենիքը փրկելու, լինել-չլինելու լրջագոյն մարտահրաւէրի դէմ յանդիման:
Մեր հայրենիքի ներկան ու ապագան, մեր վաղւայ օրը փրկելու համար մեզ առաւել, քան երբեւէ անհրաժեշտ է մէջքն ուղղելու կամք, արհաւիրքն ու չարիքը յաղթահարելու վճռակամութիւն՝ ճիշտ այնպէս, ինչպէս 1921 թւականի փետրուարի 18-ին:
Եւ հէնց այս հրամայականն է, որ այսօր, Փետրուարեան ապստամբութիւնից 100 տարի անց, օրակարգային է դարձնում Փետրւարեան ապստամբութեան հիմքում ընկած արժէքային համակարգի եւ գաղափարների նորովի մեկնաբանութիւնը:
Չմոռանա՛նք.
Փետրուարեան ապստամբութեան գաղափարական ողնայարը մեր ազգային ու անկախ պետականութեան արժեհամակարգն էր:
Փետրուարեան ապստամբութիւնը բոլեւշիկեան օտարածին եւ խորթ գաղափարների եւ անկախ պետականութեան գաղափարախօսութեան ջրբաժանն էր:
Փետրուարեան ապստամբութիւնը յստակ ու վերջնականապէս ուրւագծեց ու ճշտորոշեց այն ուղին, որով պէտք է քայլի մեր ազգն իր վաղւայ օրը, իր ապագան կերտելու համար, որն արդիական եւ ի զօրու է մինչ այսօր:
Փետրուարեան ապստամբութիւնը մեր ազգային վճռակամութեան, մեր գերագոյն իմաստութեան խտացումն էր:
Փետրուարեան ապստամբութիւնը հայրենիքի, պետականութեան, անկախութեան եւ ազգի նկատմամբ անճկելի հաւատքի, նւիրումի եւ ծառայելու ցկեանս յանձնառութեան մարմնաւորումն էր, որի ոգին կրաող է մեր ազգի փրկարար լուծումը դառնալ օրհասական այս օրերին եւս:
Փետրուարի 18-ը մեծ տօն է: Մեր ազգային հպարտութեան տօնը: Տօն, որին հաղորդակից է կարող դառնալ ոչ թէ անողնայար՝ կամազուրկ ամբոխը, այլ՝ նկարագիր ունեցող, գիտակից ու վճռակամ ազգը, որը կարող է ելք գտնել անգամ ամենաանելանելի թւացող իրավիճակիներից:
Արժանի՛ լինենք Փետրուարի 18-ին:
