ՊԵՏԻԿ
Այո՛, խոր շնորհակալութիւն եւ երախտագիտութիւն ծնողքիս` ոչ անոր համար, որ զիս կերակրեցին, ուսումս ու զարգացումս ապահովեցին, ո՛չ, այլ զիս մեծցուցին «հայ» մանկութեանս առաջին օրերէն ու մէջս տեղաւորեցին հայ ըլլալու գիտակցութիւնը եւ հպարտութիւնը:
Մեր տան մթնոլորտը եղած է միշտ հայկական, ուր թրքերէն բառ չէ լսուած:
Այս իրողութիւնը կը պարտիմ թէ՛ մօրս եւ թէ՛ հօրս: Հիմա որ ապրիլ 24¬ը կը մօտենայ, միշտ մտքիս մէջ է պատկերը այն օրուան, երբ դեռ պատանի` կիրակի առաւօտ մը, երբ ես տակաւին անկողինիս մէջ էի, հայրս արթնցուց զիս` ըսելով, որ անմիջապէս ելլեմ ու պատրաստուիմ իրեն ընկերանալու դէպի շուկայ, ուրկէ ան իր գործին վերաբերեալ գնումներ պիտի ընէր ու պէտք ունէր իմ օգնութեանս: Երբ աչքս բացի, անմիջապէս անդրադարձայ, որ այդ օր կիրակի էր, սակայն կը զուգադիպէր ապրիլ 24¬ի… Հօրս պատասխանեցի. «Բայց այսօր ապրիլ 24 է, դուն կ՛ըսես, որ ապրիլ 24¬ին չենք աշխատիր»… Հոս հայրս կայծակնահար. «Այո՛, տղա՛ս, չէի անդրադարձած, չենք երթար գործի, կ՛երթանք եկեղեցի ու ապրիլեան սգահանդէսի»:
Մեր տան մէջ, ուր հիւրընկալած ենք Կարօ Սասունի, Սօսէ Մայրիկ ու Վարդան Շահպազ, մեր սնունդն էր հայկականութեան զգացումն ու հպարտ գիտակցութիւնը: Այս էր մեր` եղբօրս ու քրոջս «մանկութեան» սնունդը, ու մենք դաստիարակուած ենք իբրեւ հայ մանուկ, գիտակից ու հպարտ:
Այսօր երբ օտարամոլութիւնը տարածուած է մեր գաղութներուն երդիքներուն տակ, մենք աւելի ուշադիր եւ բծախնդիր պէտք է ըլլանք` մեր մանուկներուն տալու հայկական մանկութիւն, որ ըլլան հպարտ ու գիտակից հայ սերունդ, խօսին հայերէն, երգեն հայերէն ու մտածեն, թէ որքա՜ն հպարտանալի է մեր մշակոյթը, երբ գերմանացին Կոմիտասի արձանը կը զետեղէ Գերմանիոյ մէջ, երբ ճափոնցին կ՛ուսանի հայագիտութիւն ու մեզի կը դասախօսէ հայերէն եւ այսպէս շատ օրինակներ:
Հոս խօսքս կ՛ուղղեմ հայ կնոջ, որ ըլլայ հայ մայր եւ իր զաւակները դաստիարակէ հայեցիօրէն, ու անոնք ունենան հայ մանկութիւն. այլ խօսքով, հայկականացնենք մեր մանուկները:
