ՎԱՐԴԱՆ Բ. ՎԱՐԴԱՆԵԱՆ
Հոկտեմբեր 17-ին Լիբանան թեւակոխեց տագնապալի առօրեայով լեցուն անկիւնադարձային փուլ մը: Ժողովրդային արդար պահանջը, որ պոռթկում մըն էր, ընկերային եւ տնտեսական ծանր պայմաններու հետեւանք էր, ետքը զանազան տեսակի վերնագրեր առնելով` սկսաւ փողոցի ցուցարարներու առօրեան դառնալ: Լիբանանի սահմանադրութեան համաձայն, պահանջատիրութիւնը եւ երկրին բոլոր տարածքներուն վրայ ազատօրէն շրջագայիլը ժողովրդավարական արդար իրաւունք է:
Այսօր, երբ ցուցարարները ճամբաները կը փակեն ժողովուրդի երեսին, խախտած կ՛ըլլան երկրին սահմանադրութիւնը եւ պատճառ կը դառնան իրենց արդար պահանջատիրութեան գործընթացի պղծումին: Երկրին պետական կառոյցը, որ սահմանադրութեամբ պահպանուած է, որեւէ սահմանադրական խախտումի իբրեւ հետեւանք` կրնայ իր ժխտական ազդեցութիւնը ունենալ երկրի հզօր կառոյցին վրայ: Ղեկավարութեան փոփոխութիւնը միայն ընտրութեամբ կարելի է, որպէսզի վնաս չհասնի 100 տարի առաջ ստեղծուած պետականութեան:
Այսօր ժողովրդավարական սկզբունքներուն եւ գաղափարաբանութեան հաւատալով գործող ամէն մէկ անհատ կամ միութիւն չի կրնար մասնակից չըլլալ այսօրուան արդար պահանջատիրութեան, բայց եւ այնպէս, երբ երկրի կառոյցը քանդուելու սեմին է, եւ փողոցը շեղած է իր արդար ուղիէն, պահ մը մենք մեզի հարց պէտք է տանք, թէ դէպի ո՛ւր կ’երթանք: Ժողովուրդը տէրն ու տիրականն է երկրին, բայց արդեօք տէրն ու տիրականը իր տունը կը քանդէ՞: Արդեօք տէրն ու տիրականը կը պղծէ՞ կամ առիթ կու տա՞յ օտարին, որ պղծէ իր երկրին տարածքը:
Շատ հարցումներ կան, որոնց բոլոր հաւանական պատասխանները մեզ բոլորս կը զարմացնեն: Պահն է արթննալու այս գէշ երազէն եւ իրապաշտութեամբ մօտենալու այսօրուան հարցերուն, որոնց լուծումը խոհեմութեան կարիքը ունի: Վերադառնանք պետութեան կողմէ ժողովուրդին տրուած սահմանադրական իրաւունքներուն: Երբ կառոյցը քանդուի, մէկը պիտի չփրկուի անոր ահաւոր աղէտէն: Լիբանանցիները չեն նմանիր այլ երկրի քաղաքացիներու, հետեւաբար այսօրուան մեր տագնապը ճիշդ չէ նմանցնել ուրիշ պետութիւններու աղէտալի տագնապներուն. ուշադիր ըլլանք եւ իրենք զիրենք քաղաքագէտ սեպող անձնաւորութիւններուն վերլուծումներուն կամ անհիմն ենթադրութեան զոհը չերթանք: Երախտապարտ ենք այսօրուան մարդասիրական եւ ընկերա-ծառայողական հաստատութիւններու օժանդակութիւններուն, որոնք այս տագնապալի օրերուն բոլոր կարիքաւորներուն յոյս կը ներշնչեն: Մենք` լիբանանցիներս, իւրայատուկ ժողովուրդ ենք եւ ամէն տեսակ մարտահրաւէրներուն դէմ դրած ենք ու միշտ կարողացած ենք յաղթական դուրս գալ: Չյուսահատինք եւ ըլլանք համբերատար. երբ այսօրուան մութ ամպերը անհետանան, վերստին արեւուն ճառագայթները պիտի ջերմացնեն մեր բոլորին սրտերը, մտքերը, եւ պիտի վերածաղկի Լիբանանի մշտադալար ճանապարհը:
