ՅԱՐՈՒԹ ՉԷՔԻՃԵԱՆ
Եղբայր Սագոն կը յիշեմ իբրեւ անսպառ կորովի տէր, սրտա՛նց աշխատող եւ «բարոյական յաղթանակներ»-ուն բնա՛ւ հաւատք չընծայող ղեկավար: Թուլութեան, մեղկութեան, կրաւորականութեան, անգործունէութեան, միջակութեան,
Չքմեղանքներու եւ պատճառաբանութիւններու թշնամին էր ան: Որեւէ ծրագիր կատարեա՛լ պէտք էր ըլլար, եւ իւրաքանչիւրը իր գերագոյն ճիգը պէտք էր ներդրէր աշխատանքի յաջողութեան համար: Իրեն համար ամէ՛ն աշխատանք յոյժ կարեւոր էր, պզտիկ կամ մեծ չկար:
Ժամանակ մը, ընդհանրապէս` շաբաթ առտուները, քանի մը սկաուտներով իրենց տունը կը հաւաքուէինք, իր եւ եղբօր` Հրայրին հետ գաղափարներ փոխանակելու եւ ծրագիրներ մշակելու համար: Մար Մըխայէլի իրենց այդ ընդարձակ տունը մեր երկրորդ ակումբն էր:
Սկաուտական խաղերու ընթացքին, երբ երկու խումբերու կը բաժնուէինք, մեր անձկութիւնը նոյնն էր. եթէ ի՛ր խումբէն ըլլայիր, պէտք էր գերազանց խաղարկութիւն ցուցաբերէիր, թէ ոչ… իսկ եթէ միւս խումբէն ըլլայիր, արդէն պիտի «ճզմուէիր»: Երբեք չեմ մոռնար Ռամլեթ Պայտայի ծովուն մեր լողարշաւը, ուր չարքաշութեան փորձեր պիտի կատարէինք: Չէր բաւեր այդ շրջանի բարձր եւ զօրաւոր հոսանքով ալիքներուն դիմադրելը, մէյ մըն ալ Սագոն մէկ առ մէկ իւրաքանչիւրիս գլուխը բռնած շուրջ կէս վայրկեան ջուրին մէջ կը թաթխէր: Երբ կարգը ինծի եկաւ, ի զուր փորձեց գլուխս թաթխել, բնազդաբար, գնդակի նման ետ կը բարձրանայի.առաջին անգամ ըլլալով զինք յուսախաբ ըրի:
Իր սկաուտական «երազներէն» մէկը իրականացուց` երկանիւ, բաւական ծանր, առանց կողմերու` տափարակ սայլ մը շինելով, որուն վրայ բանակումի ապրանքներ բեռցուցած, երէց սկաուտները քանի մը անգամ քալելով բանակում ըրին: Այդ սայլը արդէն հարթ ճամբաներու համար դժուար էր քշելը, ուր մնաց` զառիվեր կամ զառիվայր: Սակայն, այս պարագային, իրեն համար իսկական ֆիզիքական մարտահրաւէր մըն էր, որ հաճոյքով ինք եւ իր խումբը յաղթահարեցին:
Վերջապէս, Սագոն այն ղեկավարն էր, որուն կորովը, կամքը եւ մարտահրաւէրներուն դէմ ճակատիլը վարակիչ էր, միշտ կը ձգտէինք եւ տակաւին կը ձգտինք յուսախաբ չընել զինք: Այս է իսկական ղեկավարի մը կարեւոր յատկանիշներէն մէկը:
16 դեկտեմբեր 2019
