Ա՛լ Ընկրկում Չկա՛յ

ԿԱՐՕ ԹԱՇՃԵԱՆ

Եւ այս քանիերորդ անգամն է, որ ժողովուրդը պիտի ընտրէ եւ յետոյ ատէ իր ընտրածը, հիասթափուի… Այսքան արիւն բաւարար չէ՞ սթափուելու… Այս քարոզարշաւը, որուն ականատեսն ենք ազգովին, այս փոխադարձ զրպարտութիւնները հիմնաւորուած չեն, անհիմն են եւ արդար չեն բնա՛ւ:

Ի զուր չթափուեցաւ այսքան արիւն, տեսէ՛ք, ունինք միատեղ երկու հանրապետութիւն, ազատագրեր ենք Շուշին, շրջեր ենք մեր պարտուողական հոգաբանութիւնը` մե՛ծ տառապանքով. հազարաւոր որբացած տղոց եւ աղջիկներու արցունքներուն գնով: Այս ի՞նչ անհեթեթութիւն է:

Արցախեան յաղթանակած ազատամարտով վերականգնած ազգին արժանապատուութիւնը, յաղթելու, յուսալու, երազելու, հաւատալու, հայօրէն հպարտ ապրելու, աշխարհին սիրով նայելու սուրբ շնորհը եւ իրաւունքը վաստկիլը դիւրին չեղաւ. նոյնիսկ ամենաձուլուած, օտարացած, լկտիացած հայու տեսակը, որ ամօթ կը համարէր ինքզինք հայ դաւանիլ, մեր հերոս տղոց թափած արեան ի տես` պահ մը կանգ առաւ, դողա՛ց:

Ի՞նչ ենք առանց Արցախին ու Հայաստանին. մեր սերունդը բախտը ունեցաւ շօշափելու ասկէ ոչ շատ հեռու անցեալին շատերուն համար ցնո՜րք համարուող հայրենիքը: Իմ սերնդակից ամէն հայ մարդ կը յիշէ, թէ ինչպէ՛ս մեր աչքերը հեռուստացոյցին մէջ կը մտնէին պարզելու համար, թէ 88-ի փետրուարեան ցոյցերուն պարզուած դրօշները, կարմիր, կապոյտ, նարնջագո՞յն էին, թէ՞ կարմիր, կապոյտ, կարմիր:

Արցախի մէջ մարտնչող ինքնապաշտպանութեան ջոկատներու նկարները կը հատուէին թերթերէն եւ մասունքի պէս կը շրջագայէին դպրոցական  պատի թերթերուն վրայ, որոնց շուրջ հայ աշակերտութիւնը խուռներամ կը հաւաքուէր զբօսանքներուն:

Իսկ եթէ այդ նկարները գունաւո՜ր ըլլային… գունաւոր ֆետայի, իրա՛ւ, ապրո՜ղ ֆետայի… Այո՛, այսօր ծիծաղելի թուացող այս տողերը իրականութիւն էին ասկէ 30 տարի առաջ:

Ֆետային մեզի համար արդէն այս աշխարհէն հեռացած էր վաղուց, ֆետայիներ, որոնց պղտո՜ր, սեւ ու ճերմակ նկարները ունէինք, արդէն շատոնց հրեշտակ դարձած էին Աստծոյ հովանիին ներքոյ: Բայց այս հրեշտակները կրկին մարդացած` իրական ու շօշափելի դարձան, ժողովուրդին ծոցէն ծնան նոր աշխարհիկ հրեշտակներ` պաշտպանելու ազգը չարէն, վերականգնելու կորսուած արդարութիւնը:

Այո՛, մենք մեր սերունդով հրաշքի ականատես եղանք: Հրաշքի ականատես եղաւ ապրող ամէն հայ անհատ, եւ այս քանի սերունդ անգամ մը կրկնուող դէպք է…

Մեր մէջ վերջապէս ժայթքեր են Սասունցի Դաւիթը, Առիւծ Մհերը, մեր մէջ կրկին կը շողան Սպաղնաց Մակարի, Գալէի, Գէորգ Չաւուշի հոգիները. յեղափոխուեր է, ազատութեան, արդարութեան, խիզախութեան, մարդու մէջ աստուածային պատկերին է մօտեցեր հայու հոգին, կորստեալ հայրենիքէն բեկորներ ենք ազատագրեր, յաղթեր են, այո՛, յաղթեր ենք ազգովին, եւ ետդարձ չկայ:

Կ՛անցնին նաեւ այս ընտրութիւնները, եւ մեր ազգային ընտրանքները կը մնան նո՛յնը, մեր ժողովուրդին բնազդը առողջ է, եւ կը տապալին նաեւ նորելուկները: Ազատ, անկախ, միացեալ Հայաստանը կերտելէ այլընտրանք չունի մեր ժողովուրդը, անդառնալիօրէն հոգեփոխուած մեր ժողովուրդը տապալած է շատ բռնատէրեր, կերտած է հայրենիք նոյնիսկ Ցեղասպանութենէն ետք:

Ընկրկում չկա՛յ:

2 դեկտեմբեր, 2018
Արագած