ԼԱԽՏ
Երբ ձեռքբերումներ արձանագրուին, յաճախ ականատես կամ լսողաց կը դառնանք անոնց վերաբերող ժխտական երեւոյթներու: Ստորեւ` երեք նման երեւոյթներ.
– «Յաղթանակը բազմաթիւ հայրեր ունի, սակայն պարտութիւնը որբ է» ասացուածքը ճշմարիտ է բազմաթիւ ոլորտներու համար, մասնաւորաբար` քաղաքականութեան մէջ: Ոմանք կ՛ուզեն միայն կրել յաղթանակի դափնին, սակայն ոչ ձախողութեան պատասխանատուութիւնը, ուստի ձեռքբերումը կը վերագրեն իրենք իրենց, իսկ ձախողութիւնը ուրիշներուն` մոռնալով այն բնական իրողութիւնը, թէ կեանքի մէջ յաջողութիւն ալ կայ, ձախողութիւն ալ:
– Յաջողութեան մը արձանագրումէն ետք տուեալ քայլին բուռն ընդդիմախօսներ յանկարծ կ՛ըսեն. «Ես առաջին օրէն ըսի, թէ այդպէս պէտք է ընել»: Այդ օճառի փրփուրին ճակատագիրը, սակայն, անխուսափելի է ու յստակ:
– Ձեռքբերումին առնչուած մէկ այլ ախտագին երեւոյթ մըն է ձեռքբերումին ետին անտեղի «սակայն» մը աւելցնելու հիւանդութիւնը: Ձեռքբերումներու արժէքը նուազեցնելու այդ ախտը զարմանալիօրէն կ՛անհետանայ, երբ խնդրոյ առարկայ անձը ինքն է ատոր հեղինակը: Այդ ժահրը կ՛անհետանայ, սակայն չի չքանար, այլ դարանակալ իժի մը նման կը մնայ ծուարած «սակայնի մարդ»-ուն հոգիին ու մտքին մէկ մութ անկիւնը` կրծելով ու խաւարելով անոր ողջ էութիւնը եւ ակնդէտ սպասելով իր թոյնը սրսկելու պատեհ առիթին: Այդ ժահրէն կը վարակուին այնպիսիները, որոնց իսկական փափաքը ձախողութիւնն է իրենց ընդդիմախօսներուն կամ անոնց, որոնց կը նկատեն իրենց «մրցակից»-ը: Նշմարելի է, թէ ձախողութեան բացակայութեան պարագային է միայն, որ ինքզինք կը դրսեւորէ «սակայն»-ի ժահրը:
