ՄԱՐԻԱ ԱՐԱՊԱԹԼԵԱՆ
«Ազդակ»-ին ծանօթ էի տակաւին շատ մանուկ հասակէս, երբ հայրս ամէն օր, յետմիջօրէին, թերթը կը բերէր ու ծայրէ ծայր կարդալէ ետք կը դնէր իր գրադարանին վրայ: Ես ալ, իմ կարգիս, փոքրիկ աղջիկ, կը փորձէի թերթատել զայն, սակայն կը ջղայնանայի, որովհետեւ չէի կրնար ծալել առանց ճմռթկելու: Քիչ մը մեծնալէս ետք շաբաթ օրուան թիւի նախավերջին էջի ժամանցը կը փորձէի լուծել, ամիսը մէկ անգամ «Պզտիկ-Մզտիկ»-ին կը սպասէի, աւելի ուշ սկսայ «Սուտոքու»-ով մրցիլ հօրս հետ, իսկ ամէնէն հետաքրքականը տարուան գունազարդ «Բացառիկ»-ներն էին, զորս մեծ հաճոյքով կը թերթատէի եւ ետքը անոնց հաւաքածոն` բարակէն հաստ, գրադարանիս մէջ կը շարէի…
Երբեք չէի պատկերացներ, որ օր մը կրնամ մտնել «Ազդակ»-ի խմբագրատուն:
Առաջին անգամ, երբ մտայ խմբագրատուն, տարօրինակ զգացում ապրեցայ, կը կարծէի` առաջին ու վերջին անգամ ըլլալով կը մտնեմ, սակայն չէի գիտեր, որ կեանքիս յաջողութեան կարեւոր քայլերէն մէկը պիտի դառնար ատիկա: Մէկ տարի շարունակ, ամէն օր, երբ տունէն կ՛իջնէի, դէպի «Ազդակ» ճամբուս վրայ կը մտածէի, թէ արդեօք ես արժանի՞ եմ այդտեղ աշխատելու կամ` նոյնիսկ յաճախելու… սակայն երբ դռնէն ներս կը մտնէի մեծ ոգեւորութիւն կ՛ապրէի բոլորին ժպտուն ու գոհունակ դէմքերը տեսնելով: Այնքա՜ն եռանդով կ՛աշխատէի, որ նոյնիսկ երբ արձակուելու ժամս կը հասնէր, չէի ուզեր մեկնիլ:
Մէկ տարին երազի պէս անցաւ, սակայն ոսկեայ տառերով փորագրուեցաւ կեանքիս մէջ, որովհետեւ ձեռք բերի շատ մեծ փորձառութիւն, ինչպէս նաեւ` ընկերներ եւ հարազատներ, որոնք անշահախնդիր ու անկեղծ սիրով ընդունեցին զիս իրենց մէջ ու դարձուցին այդ պատուաւոր ընտանիքի անդամ:
Այսպիսի զգացում կեանքիս մէջ չեմ ապրած, յուզմունքս անսահման էր, այն աստիճան, որ լեզուս կապուեցաւ, երբ ընկ. Շահանին քով մտայ: Այնքա՜ն բան որոշած էի ըսել իրեն, սակայն «շնորհակալութիւն» բառը դժուար արտասանելով` դուրս ելայ սենեակէն: Կ՛ուզեմ ներողամտութիւնս յայտնել նաեւ բոլոր անոնց, որոնց առիթը չունեցայ ցտեսութիւն ըսելու, սակայն այն յոյսով եմ, որ մօտ ատենէն կրկին պիտի հանդիպինք: Շատ շնորհակալ եմ ընկեր Շահանին, ընկհ. Նորային, ընկհ. Արշոյին, «Պզտիկ-Մզտիկ»-ի խմբագրական կազմին եւ մնացած բոլորին (ցանկը երկար է), որոնց քաջալերանքն ու անկեղծ ժպիտները մղիչ ուժ հանդիսացան իմ համեստ ներուժս զարգացնելու եւ գտնելու կեանքի ճիշդ ուղիս:
Այսօր աւելի քան 10 օր է հեռու եմ «Ազդակ»-էն, սակայն այնպիսի զգացում կ՛ապրիմ, որ քանի մը օրուան արձակուրդէս ետք կրկին պիտի վերադառնամ: Այնպէս, ինչպէս երբ տակաւին նոր սկսած էի աշխատիլ,10 օր բացակայութենէ ետք, երբ հեռաձայն ստացայ, որ այլեւս կրնամ պաշտօնապէս աշխատիլ. այսօր նոյն ոգեւորութեամբ կը սպասեմ այդ զանգին, սակայն չեմ գիտեր, թէ որքան պիտի տեւէ այս անգամուան արձակուրդս եւ կրկին պիտի մտնե՞մ իմ 2-րդ տունս:
Իմ շատ սիրելի՛ երկրորդ տունս, իմ դպրոցս, իբրեւ փարոս` ճամբաս լուսաւորող իմ «Ազդակ», բառերը անզօր են արտայայտելու զգացումներս…