ՄՀԵՐ ԳԱՎԼԱԳԵԱՆ
«Մեղա՛յ չարաբանութեան լեզուիս, եղայ հրէշի փաստաբանը, սատանայի գործակալը:
Պաշտպանեցի վատը, քաջալերեցի մոլարը, եղայ ականատես ու ձեռնածալ, արդարացուցի նենգ արարքը:
Ես կուրացայ փառքին առջեւ, յանձնեցի հոգիս աղէտին:
Կամքս չդիմադրեց խարդաւանանքի ուղիին:
Զրպարտեցի ընդունակը, քանզի տեսլականի մէջ չէի, քարկոծեցի պարկեշտը, վասնզի կարող էի:
Մեղա՛յ գողութեան ձեռաց` հեշտութեամբ կազմեցի հարստութիւն` մոռնալով, թէ ամէն հեքիաթ ունի վկայ եւ վերջաւորութիւն:
Իւրացուցի հալալը, իւրացուցի մատաղը, պահեցի իմ տանս եղբօրս արդար իրաւունքը:
Հաշտուեցայ ապօրինի հացի գաղափարին, բռնեցի քսակահատի ուղին:
Անպարտացուցի բիծ ստակը` զայն համարելով իմ ծառայութեանս հատուցումը:
Մեղա՛յ յանդգնութեամբ եւ երկչոտութեամբ` պատճառ եղայ ուրիշին, պատնէշ դարձայ կերտողին, աջ բազուկը քանդողին:
Անձս պատիւէս առաջ դնելով` սկզբունքներս ծախեցի փառքին ետեւէն սողալով: Ոտնակոխ ըրի ուսումս, կրթութիւնս, էութիւնս ու եղայ կոպեկի ծառան, անհեթեթին սրիկան` մոռնալով, թէ պատմութիւն պիտի մտնէ իմ անամօթ ազգանուն:
Մեղա՛յ տկարութեան հոգւոյս` շռայլութեան եւ ժլատութեան, արտաքինը եղաւ ինծի համար կարեւոր, զարդարեցի ինքզինքս ինչպէս կեղծաւոր մը:
Երեւոյթը դարձուցի առաջնահերթութիւն` կարծելով, թէ ինծի պիտի շնորհէ կարեւորութիւն:
Խաբկանքով պատսպարեցի ինքզինքս, չգիտակցելով` ի՛նչ տկար է բերդս:
Մեղա՛յ պոռնական խորհուրդով մտածումիս, զիս կուրացուց գահը, ուրանալ տուաւ հաւատքս: Խնկարկութեամբ խաբեցի երիտասարդը, որ հետեւի ինծի: Գործածեցի զինք ինչպէս զէնքի իմ փամփուշտս, այրեցի զինք, կաշկանդեցի նկարագիրը` անմեղ հաւատքի իր իտէալը:
Մեղա՛յ որկրամոլութեամբ եւ բղջախոհութեամբ` ագահ հոգիս քանդեց մեծ ընտանիքս, անգութ կերպարս պղծեց ջրհորս, անիրաւ հասակս բարձրացաւ ինձմէ վեր, անհնար «տիպարս» եղաւ ժողովուրդի մը բռնատէր:
Մեղաւոր եմ ես, դարման չունիմ հաշտութեան, ոչ ալ` փրկութեան:
Հորս խորունկ է, իսկ ես անպարան, արիւնոտ է թթխմորս, հոգիս ալ սեւ, միայն ժպիտս գունաւոր մնաց` նենգաձեւ:
Աստուած գուցէ թողութիւն շնորհէ ինծի, սակայն պատմութիւնը պիտի ուրանայ զիս»:
Ծանօթ: Վերոյիշեալ խոստովանանքը իւրաքանչիւր անհատի խոստովանութիւնն է, որ պարտականութիւն եւ պատասխանատուութիւն ունի իր երկրին, ազգին, ժողովուրդին կամ ընկերութեան հանդէպ, սակայն մարդ արարածի փխրուն նկարագիրի տկարութիւններուն պատճառով շեղած է իր «վսեմութենէն»` բռնելով վատառողջ ու քանդիչ ուղիներ:
Նաեւ, կարգ մը արտայայտութիւններ, ներառեալ վերնագիրը, առնուած կամ ներշնչուած են Հայ առաքելական եկեղեցւոյ «Զղջման արարողութենէն»:
