Զահրատի Անթառամ Յիշատակին

ՄԱՐԳԱՐ ՇԱՐԱՊԽԱՆԵԱՆ               

Անուն մը.
մարդ մը.
բանաստեղծ մը,
որ անսովոր իր տաղերով
հիմնաքար մը դրաւ
արդի հայ բանաստեղծութեան մէջ:
Հպարտացանք իրմով
ու այդպէս ալ կը մնանք տակաւին:
Գրասէր նոր սերունդը,
երբ իր գործին ծանօթանայ,
չի կրնար տարբեր զգացումներ ունենալ:
Զահրատն եկաւ ու չգնաց,
այլ եկաւ ան ու մնաց:
Մեծ էր ան
ու մեծ ալ պիտի մնայ
որքան որ հայը փարած մնայ
Հայ Գրին ու Մտքին:
Մեծարել Զահրատը
կը նշանակէ մեծարել հայ գրականութիւնը:
Հպարտ զգանք հայ գրականութեամբ,
հպարտ զգանք հայ մտքի սպասարկուներով,
զի յաւերժ են անոնք
ու յաւերժ ալ պիտի մնան
որքան ատեն հայեր ըլլան:
Մեր անցողիկ կեանքին մէջ,
յաւիտենական շատ բան չկայ,
բացի Գիրէն, Մտածումէն, Գաղափարէն
ու Հայրենիքէն,
կը հաւատար Զահրատը անհունօրէն:
Մեղմ հեգնանքով
ու ժպիտով
մօտեցաւ ան կեանքին դէմ:
Բարի մարդոց ընկերն եղաւ,
չարերուն հետ գործ չունեցաւ:
Նոր սերունդին հետը եղաւ
ու մեծերուն խոնարհեցաւ,
որ բարձրութեան նշանն էր իր:
Բառախաղին վարպետն էր,
ու խաղին հետ այդ բառերուն,
ճշմարտութիւն ան բերաւ:
Կեանքէն բխող իրաւ բաներ,
երբեմն ծիծաղ,
երբեմն թախիծ,
ու երբեմն անաչառ սէր,
քողարկուած տուաւ մեզի
իր բառերով անկրկնելի:
Իր բառերուն տուած գոյնով
իմաստ տուաւ մեր կեանքին:
Կեանքը գործ է ու գործն ալ կեանք,
կ՛ըսէր ան:
Ճիշդ է որ ան հողին գնաց,
բայց իր գործով կեանքին մնաց:
Վստահ կերպով, ըսեմ ձեզի,
Հայ Գիրին մէջ,
ան դեռ երկար
պիտի յիշուի:

5 նոյեմբեր 2015, Ուշի