ԱԲՕ ՊՈՂԻԿԵԱՆ
Դպրոց մը փակեցինք, ահա՛ եւ հայկական թերթ մըն ալ փակեցինք` «Նոր Հայաստան»-ը: Անկասելի նահանջի նշաննե՞ր են ասոնք…Դպրոց ու թերթ պահելը` երկուքն ալ զոհողութիւն կը պահանջեն, ուժերու գերագոյն լարումով աշխատանք կը պահանջեն:
Եթէ պատկառելի անուն ունեցող միութիւն մը աշխարհով մէկ կը յայտարարէ իր անկարողութիւնը դպրոցի նման կարեւորագոյն հաստատութիւն մը պահելու, ապա ի՞նչ պիտի ըսենք անհատական նախաձեռնութեամբ հայկական օրաթերթ մը հրատարակելու խենթութիւնը ունեցող Վահան Ճանսզեան անուն հայորդիին, որ այլեւս պարտաւորուած կը զգայ դադրեցնելու ապերախտ իր տքնութիւնը:
Այսպիսի մթնոլորտի մը մէջ կրնա՞ք երեւակայել համայնքի կենսունակութեան հանդէպ հաւատքի որեւէ արտայայտութիւն: Բարոյալքիչ այս միջավայրին մէջ կարելի կ՛ըլլա՞յ նոր ծրագիրներու մասին մտածել:
Խուճապի մատնուելու խնդիր չկայ… «Նոր Հայաստան»-ը անձնական նուիրումի արդիւնք էր, եւ կարելի է հասկնալ, որ տասնամեակներով հայ մամուլին ծառայած մշակ մը, որքա՛ն ալ դժկամութեամբ, որքա՛ն ալ ցաւով, որոշէ այլեւս ուրիշներուն թողուլ այդ ծանր բեռը վերցնելու առաքելութիւնը: Փակուած վարժարանի կողքին ալ, հարեւան հայկական ամէնօրեան` Ալէք Փիլիպոս ազգային վարժարանը նորանոր յաջողութիւններ կ՛արձանագրէ` աշակերտներու թիւի մրցանիշ ապահովելով:
Խուճապի մատնուելու հարց երբե՛ք պէտք չէ ըլլայ մեր համայնքէն ներս, ուր հազարաւոր հայորդիներ ազգային մեր իրականութեան մասնակից դառնալու յայտ ներկայացուցին` Պահանջատիրական քայլարշաւին տալով իւրայատուկ ուժականութիւն մը: Անշո՛ւշտ, պէտք չկայ պատեհ-անպատեհ կերպով օգտագործելու կամ չարաշահելու Պահանջատիրական քայլարշաւին աննախընթաց տարողութեան ներարկած լիցքը, բայց եւ նոյն տրամաբանութեամբ, նահանջի երեւոյթները պէտք է դիտուին իբրեւ առանձին պարագաներ:
