ԱԲՕ ՊՈՂԻԿԵԱՆ
Ամերիկա հասած Հայոց ցեղասպանութենէն վերապրողներու զաւակներու շրջանակին հետ շփուելու շատ քիչ առիթներ ունեցած եմ: Կ՛ամչնամ այս խոստովանութիւնը ընելու: Հեգնանքը այն է, որ անոնք, որոնց դէմ մեղանչած եմ, քիչ, շատ քիչ հաւանական է, որ այս տողերը կարդան:
Անցեալ շաբաթավերջին այս սերունդէն բազմաթիւ անձերու հանդիպեցայ: Այնքա՛ն մատչելի էին, այնքա՛ն սրտաբաց ու անմիջական:
Ուաշինկթընի մէջ հարիւրամեակի ձեռնարկներու շարքին, համերգի երեկոյեան, անոնցմէ մէկը, կին մը, բարձրաձայն կ՛երգէր բառերը աղաւաղուած հայրենասիրական երգ մը, ուր դաշնակցականն ու հնչակեանը իրարու խառնուած էին:
Մէկ ուրիշը, իւրայատուկ յամառութեամբ, ամէն գնով միացեալ աղօթքին ներկայ ըլլալ կ՛ուզէր: Եղանակը տաք էր, արեւը` այրող: Միացեալ` էքիւմենիք աղօթքին ներկայ ըլլալու համար երկու հազարէն աւելի հայորդիներ շարքի կանգնած էին: Սպասումը շատ երկար տեւեց, որովհետեւ փոխնախագահ Պայտընը պիտի գար: Այս սպասումն էր մեզի պարգեւուած միակ շահը այս «բարձր» ներկայութենէն:
Յանկարծ շտապ օգնութեան մեքենաներ եկան ու քիչ ետք տարեց մայրիկ մը հանելով շարքէն` իրենց հետ տարին: Ես այսքանը տեսայ: Ընկերս` Գասպարեան Համոն, որ կարծեմ ինձմէ շատ աւելի լաւ լրագրող կրնայ ըլլալ, նկատած էր, որ մայրիկը կը մերժէր շտապ օգնութեան հետ երթալ: Քանի մը անգամ ոտքի կանգնելէ ու դարձեալ իյնալէ ետք, մայրիկը տեղի տուաւ ու նստաւ մեքենայ:
Համոն գտաւ մայրիկը, զիս տարաւ մօտը, անունը իմացանք` Լիանա Լուսինեան, սիսեցի վերապրողի զաւակ, նկարեցինք, գովեցինք իր յամառութիւնը, բարեպաշտութիւնը, հաւատքը: Հազիւ քալել կրցող այս մամիկը կարծես կենսաւիշ կը ներարկէր մեր երակներուն մէջ:
Ամերիկահայութեան ուժի նոր (հին) աղբիւրներուն ծանօթանալու առիթ մը եղաւ այս ճամբորդութիւնը` ի Ուաշինկթըն: