Ա
Ով պըճնեց զայն այս աստիճան գեղեցիկ`
Շուշան ճակտով, խոպոպներով գեղաշէն,
Սեւ-մարգարիտ աչքով, յօնքով կոր մահիկ,
եւ այտերով վարդ` որ եդեմ կը բուրեն…
Երբ կը ժպտի ան` արշալոյսն է բացուող`
Գրաւիչ գոյնով եւ թարմութեամբ կենսատու.
Եւ կամ զըւարթ կապոյտին մէջ լուսնին շող,
Ուր կայ հրապոյր մը հոգիներ դիւթելու:
Երբոր կու լայ` իր արցունքն է` գարունին
Առտըւան ցօղն` որ թուլօրէն կը հոսի
Բոց աչքերէն հուրիներու օդային,
Եւ կը փըռուի դարին վրայ Մայիսի:
Երբ կը քալէ` ճառագայթն է` որ դողայ.
Երբ թոթովէ`դաշըն մըրմունջն է հովի.
Կամ դայլայլող – երկինքն ի վեր – գանարեայ.
Երբ կը խօսի` ան խորհուրդն է ու կ՛լուծուի՜:
Երբ կը նընջէ, լըռեցէք, ով մարդիկ, ան
Հրեշտակ մըն է` որ կ՛երազէ բացօթեայ.
Իր խաղաղիկ միջոցին մէջ. ձերին ձայնն
Ահաբեկող որոտման պէս պիտ՛ ըլլայ:
Մի՛ դըպցնէք ձեր շըրթունքներն իրենին.-
Ձեր խորշակներն այդ կոկոնները կը խամրեն.
Եւ մի դընէք ճակատներնիդ իր ճակտին,
Զի երկինքն այդ կը պըղտորի ձեր ամպէն: –
… Ան` Տիրոջ քով ճաճանչի փունջ մ՛էր առաջ.
Օրոցքին մէջ տրոփուն ծաղիկ մ՛է հիմա.
Ապագային, ճակատագրին հետ` սառած,
Շիրիմին մէջ կմախքը տերեւի մ՛պիտ՛ ըլլայ:
Երնէ՛կ քեզի, երնէ՜կ ազգիդ ալ համակ,
Երբ (Աստուծոյ կամքովն եղած յաղթական)
Այն մեծ համբո՛յրն ըլլայ քուկին յիշատակ`
Զոր անցեալէն կ՛առնէ անմահ ապագան:
Դ. ՎԱՐՈՒԺԱՆ
