ԽԱՉԻԿ ԽԱՉԵՐԵԱՆ
«Բոլորը կ՛ամչնան երիտասարդութենէն, որովհետեւ իրականութիւնը տարօրինակ է, բայց ինծի համար հակառակն է: Մե՛նք իրենց ձգեցինք աշխարհ մը, որ անիծուած է»:
ԴՈՒԲԱՔ
Որքա՜ն հեշտութեամբ կը մեղադրենք երիտասարդութիւնը, երբ անոր նիստ ու կացը, վարքն ու աշխարհահայեացքը մեր պատկերացումներն ու ակնկալութիւնները չեն բաւարարեր: Եւ դեռ, ինքնաժխտողական տարօրինակ մօտեցումով կը հաստատենք, որ պէտք ունինք նոր աւիւնի ու աւիշի, ամէն անգամ երբ դէմ յանդիման գտնուինք հաւաքական կեանքը կրծող մարտահրաւէրներու:
Երեւի թէ հարցը կը կայանայ «նոր»-ի հասկացողութեան մէջ, որ կը թուի մէկէ աւելի երանգներ ունենալ: Այս իմաստով, երիտասարդութենէն պահանջուածը յաճախ դիմագծային նորութիւն մըն է, որ միայն փայլք ու բուրմունք կը յաւակնի շնորհել աւանդական հին սաղմին: Յիշեալ նորութիւնը ոչ միայն չի բախիր հինին հետ, այլ կը ջրդեղէ զայն: Նորը խորքային ներգործութիւն չունի հոս, այլ միայն աղերս` հին գաղափարներու ու ըմբռնումներու:
Մինչ, գրեթէ միշտ, գոյութիւն կրնան ունենալ երիտասարդ տարրեր, որոնք կամայ թէ ակամայ դրօշակիրը կը դառնան այս «առաքելութեան», առողջ երիտասարդութեան, ա՛յն երիտասարդութեան, որ հաւատարիմ է իր հարազատ տարերքին, անյարիր է նման դերակատարութիւն, որովհետեւ երիտասարդը ընթացիկ պատմութեան շպարը չէ, այլ` անոր առանցքային հատորներու հիմնական հեղինակը:
Առ այդ, երբ պահանջուածը սոսկ դիմագծային նորութիւն է, արդար չէ յանձնառութեան բեռը զետեղել երիտասարդութեան ուսերուն: Իսկ եթէ ակնկալուածը խորքային նորութիւն է, որ ունի աշխարհահայեացքային ու ռազմավարական հասողութիւն, ապա իբրեւ նախապայման հարկաւոր է հանգստեան կոչել հին կարծրատիպերը, համոզումները ու քաջութիւնը ունենալ գէթ սայթաքումներու գնով փորձարկելու նորն ու աննախադէպը: Այդ մէկը կարելի կ՛ըլլայ, երբ երիտասարդութիւնը հնարաւորութիւն կ՛ունենայ իսկական ազդեցութիւն ունենալու հաւաքական կեանքին հետ առնչուող խորքային խնդիրներու վրայ:
