ԱՐԱՄ ՍՈՄՈՒՆՃԵԱՆ
Լիբանանի քաղաքապետական եւ թաղապետական ընտրութիւններու օրէնքի հիման վրայ, իւրաքանչիւր քաղաքացի կը քուէարկէ իր անձնաթուղթի սըժըլի վայրին համեմատ, եւ ոչ` իր բնակած վայրին: Հոս կը ծագի հասկնալի հարցում մը` ի՞նչ իմաստ ունի քուէարկութեան մասնակցութիւնս, եթէ սըժըլիս վայրս Ժըտէյտէ է, եւ ես կը բնակիմ Անթիլիաս: Իբրեւ լիբանանցի հաւանաբար այս հարցումը տեղին է եւ կարելի է տրամաբանօրէն հասկնալ, որ աւելի ճիշդ կ՛ըլլայ քուէարկել բնակած շրջանին մէջ: Բայց Լիբանանի ընկերային համակարգը եւ համայնքային դրութիւնը հասկնալի պատճառներով թոյլ չեն տար այդպիսի օրէնքի մը որդեգրման:
Իբրեւ լիբանանահայ այս հարցումը կարելի է նաեւ դիտել ուրիշ անկիւնէ: Քուէարկելով իմ սըժըլի վայրիս մէջ թեկնածութիւն առաջադրած լիբանանահայուն կամ Դաշնակցութեան զօրակցած ցանկին, ես առիթ կու տամ Դաշնակցութեան` այդ շրջանի կոմիտէին ճամբով, լսելի ձայն ունենալ քաղաքապետական խորհուրդի մէջ: Երբ այլ հայրենակից մը հարցի մը պարագային պէտք ունենայ քաղաքապետարանի միջամտութեան, կոմիտէն կրնայ դիւրութեամբ կապուիլ եւ պահանջել հարցին լուծումը: Ճիշդ նոյնն ալ կրնայ պատահիլ, երբ իմ բնակած շրջանիս մէջ քաղաքապետարանի միջամտութեան կարիք ունենամ, շրջանիս կոմիտէն դիմէ քաղաքապետարանին, որուն ընտրութիւնը ապահովուած է իմ բնակած շրջանիս սըժըլը ունեցող լիբանանահայերու քուէներուն շնորհիւ:
Ուրեմն, յստակ է, թէ ինչո՛ւ իբրեւ համայնք եւ իբրեւ անհատներ պարտաւոր ենք մասնակցիլ այս ընտրութիւններուն:
