ՅԱԿՈԲ ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Վերջին տարիներուն օրէ օր, ամիսէ ամիս, տարիէ տարի զգալի է մեծ ընտանիքներու աւանդական հանդիպումներու բացակայութիւնը:
Այդ մէկը աւելի զգալի սկսած է դառնալ ուրախ եւ տխուր առիթներու, երբ կը նշմարենք, որ այդ ընտանեկան հաւաքոյթը ինքնին ձեւական կը թուի: Անմիջական ընտանիքի հասկացողութենէն դժբախտաբար մնացած է միայն քու ընտանիքդ, այսինքն` քու անմիջական ընտանիքդ:
Ժամանակին կիրակի օրերու հաւաքները, հարսանեկան կամ մահուան առիթներով հաւաքները ունէին` ուրիշ ջերմութիւն, ուրիշ կապ, ուրիշ ակնկալութիւն, ուրիշ հոգեկան բաւարարութիւն:
Կիրակի օրուան հաւաքները, հակառակ պարտաւորիչ ըլլալնուն, առիթներ էին սերտ ու անմիջական կապեր հաստատելու իրարու հետ:
Դժբախտաբար այս օրերուն այդ առիթները հետզհետէ հազուադէպ կը դառնան, իսկ հաւաքուելու պարագային, հոն գտնուողները կարծէք անծանօթներ են, կամ աւելի ճիշդը` նոր ծանօթանալու առիթներ կը հանդիսանան այդ հաւաքները:
Փաստօրէն մահազդներէն կը նկատենք կամ աւելի ճիշդ` հարսանիքներու ժամանակ ականատես կ՛ըլլանք շատ տարբեր երկիրներէ հարազատներու, որոնք բոլորն ալ խորքին մէջ նոյն ընտանիքի անդամներ են, բայց իրականութեան մէջ` անծանօթ ազգականներ:
Հաւանաբար պէտք է համակերպինք այս կացութեան հետ: Պէտք է ընդունինք, որ ընտանիքի առաջուան հասկացողութիւնը այլեւս գոյութիւն չունի: Եղբայր, քոյր, հօրեղբօր աղջիկ, մօրեղբօր զաւակներ… մոռցիր այդ բոլորը:
Ընտանիքը, այսօրուան հասկացողութեամբ, դուն եւ քու անմիջական ընտանիքդ էք` կողակիցդ եւ զաւակներդ:
Բնականաբար կեանքի ընթացքը, հեւքը այնպէս մըն են, որ ամէն բան փոփոխութեան ենթարկուեցաւ, յատկապէս զգացական աշխարհն ու աւանդութիւնները սկսան նահանջել ու պարպուիլ իրենց էութենէն: Համաշխարհայնացման այս քաոսին մէջ ընտանիքի խորհուրդը դատարկելու ձեւ մըն է հաւանաբար, որ մեծ համայնապատկերի վրայ աւելի հասկնալի կը դառնայ:
Մնացեալը առիթներու յատուկ կապեր են, ժամանակի ընթացքին առիթներով հանդիպումներու վերածուած տեսակցութիւն մը: Այդ պատճառով ալ կան բարեկամներ, որոնք ընտանիքի պէս են, կան նաեւ ուրիշներ` հարազատի պէս:
Այս է իրականութիւնը:
Ընտանիքի նախկին աւանդական տոհմիկ հաւաքները արդէն գոյութիւն չունին, մէկը միւսին հասնելու, մէկզմէկու ուրախութիւնը բաժնեկցելու կամ տխրութիւնը կիսելու տրամադրութիւններն ու պատրաստակամութիւնը չքացած են:
Համակերպինք, ընդունինք, սթափ մտածենք, որպէսզի յանկարծ մեր սիրտը կանգ չառնէ, եւ ընտանիքները մնան առանց տանիքի:
