Լ. ՇԱՌՈՅԵԱՆ
Կրնայի՞ Պէյրութ գալ ու չայցելել Շահանդուխտին: — Շահանդո՞ւխտ… չենք լսած այս անունը, չենք ճանչնար այսպիսի դէմք մը,– կրնան ըսել ինծի նորագոյն սերունդի մեր երիտասարդ տղաքն ու աղջիկները:
Այո՛, Շահանդուխտ, «Այգ» ու «Ազդակ» օրաթերթերու երբեմնի սիրուած յօդուածագիրը, աշխուժ ու վարպետ լրագրողուհին, բանաստեղծուհին ու վիպագիրը բեմերու վրայ չէ այլեւս, մամուլի մէջ չենք հանդիպիր իր ստորագրութեան` երկար տարիներէ իվեր, բայց ան… ողջ ու առողջ է, մտքի կատարեալ պայծառութեամբ ու քաղցր յիշատակներու բեռան տակ կքած…
Շահանդուխտ հիմա 93 տարեկան է ու կը վայելէ իր կրտսեր քրոջ հոգածութիւնն ու գուրգուրանքը:
Ես զինք կը նկատեմ Պուրճ Համուտի խորհրդանիշներէն մին: Անիկա վկան ու վկայագրողն է երբեմնի հայահոծ այս քաղաքամասին պատմութեան, ծաղկումի ու տագնապի ժամանակաշրջաններուն, այլեւ` միութենական ու հաւաքական բոլո՜ր այն աշխատանքներուն, որոնք հայաշունչ անկրկնելի օճախի մը վերածեր էին Պուրճ Համուտը:
80-ական թուականներու կէսերուն ձօնագրուած գիրք մը ստացեր էի իրմէ` «Վկաները ոտքի ելան խօսելու»: Պուրճ Համուտի հի՜ն օրերու կեանքէն վերցուած յուզիչ վէպ մըն էր: Յետոյ անոր յաջորդեցին տասնեակներով այլ հատորներ եւս` իմ գրադարանիս մէջ գրաւելու համար պատուոյ տեղ մը:
Սակայն գրական այս վաստակէն անկախ` Շահանդուխտ մի՛շտ ու տեւաբար մնաց լիբանանահայ մամուլի ամէնէն սիրուած ու նուիրեալ աշխատակիցներէն մին:
Երէկ (17 դեկտեմբեր 2022) Շահանդուխտին հետ զրուցեցինք հինէն ու նորէն: Կարօտի հանդիպում մը եղաւ մերը:
Երկարօրէն նայեցայ իր ակնոցին հաստ ապակիներուն ետին թաքնուած աչքերուն… Պատմութեան էջերուն մէջ թաղուած երանելի ժամանակաշրջանէ մը մեր օրերուն հասած վկայ մըն է ան` մեր սիրեցեալ Շահանդուխտը…
Անթիլիաս
