ԵՍԱՅԻ ՀԱՒԱԹԵԱՆ
Արցախեան վերջին պատերազմէն ետք անբացատրելի հոգեվիճակի մէջ յայտնուած է հայութիւնը սփիւռքի թէ հայրենիքի մէջ: Կորսնցնելով ճակատամարտը (ոչ պատերազմը), թշնամիին զիջելով լայն հողատարածքներ մեր պապենական հողերէն եւ տալով հազարաւոր նահատակներ ու վիրաւորներ (չմոռնանք մեր պատերազմական գերիները), հայութիւնը, մեղմ ըսած, կքած է:
Միջին Արեւելքի մեր գաղութներն ալ կը գտնուին ճգնաժամային վիճակի մէջ: Ամէն մարդ փնտռտուքի մէջ է. ուրկէ՞ կարելի է յոյսի նշոյլ մը տեսնել:
Եթէ հարց տանք մենք մեզի` ՅՈՅՍ ԿԱ՞Յ ,պիտի դժուարանանք պատասխանելու: Այս մէկը նշան է, որ առնուազն կասկածով կրնանք ընդունիլ, թէ` «այո՛, յոյս կայ…»:
Բայց եկուր տես, որ հարցումին պատասխանը ամէն օր մեր աչքին առջեւն է եղեր:
Փանոս Քէշիշեանը, որ Պեքաայի բոլոր հնութիւններու պաշտօնէութեան վրայ պետութեան կողմէ նշանակուած հսկիչ էր, կենդանի փաստ է, որ ՅՈՅՍ ԿԱՅ:
Փանոսը իր երկու ոտքերը կորսնցուցած է շաքարախտի պատճառով, բայց ոչ միայն չէ դադրած աշխատելէ (ինքնաշարժ ալ կը վարէ), այլ լծուած է շա՜տ մեծ համբերութիւն պահանջող մոզայիքի աշխատանքներու եւ յաջողած է պատրաստել գեղեցիկ գործեր, որոնք արուեստի կնիք կը կրեն: Պարզապէս ապշեցուցիչ են տարուած բծախնդիր աշխատանքները, որոնց մէջէն կ՛երեւին Փանոսին անկոտրում հաւատքն ու յոյսը:
Եթէ Փանոսին հարցնէք` ՅՈՅՍ ԿԱ՞Յ, «ԱՅՈ՛, ՅՈՅՍ ԿԱՅ» պիտի լսէք իրմէ: Պիտի ըսէ.
– Չէ՞ք հաւատար, նայեցէք իմ վիճակիս:
Հիմա որ յաճախ կ՛անցնիմ Փանոսին տան դիմացէն, աւելիով կը համոզուիմ, որ ՀԱՅՈՒԹԻՒՆԸ ՅՈՒՍԱՀԱՏԵԼՈՒ ԻՐԱՒՈՒՆՔ ՉՈՒՆԻ:
Մուսա Լեռ – Այնճար
7 սեպտեմբեր 2021