ԴՈՒԻՆ
Աստուծոյ սիրոյն ձեր աչքերը լաւ բացէ՛ք եւ տեսէ՛ք տարուած հսկայական աշխատանքը: Աղէտը ահաւոր էր, «Քորոնա» ժահրի արհաւիրքէն չազատած եկաւ տնտեսական տագնապը, որուն յաջորդեց արհաւիրքներուն հզօրագոյնը… խլեց անմեղ զոհեր, քանդեց տուներ, անտուն ձգեց հազարաւորներ, որբ ձգեց մանուկներ, այրի ձգեց կիներ եւ ամուսիններ, անզաւակ ձգեց ծնողներ…: Բացէ՛ք ձեր աչքերը, լա՜յն բացէ՛ք, հասկցէ՛ք պատահածը, նայեցէ՛ք, թէ ի՞նչ կրնաք ընել:
Աստուծոյ սիրոյն լարեցէ՛ք ձեր ականջները, լսեցէ՛ք ցաւի կանչերը, սգաւորներու ողբն ու կոծը, անտունիներուն կանչերը եւ պոռացէ՛ք, բացագանչեցէ՛ք` մենք հոս ենք, կը լսենք ձեզ եւ ինչո՞վ կրնանք օգտակար դառնալ…
Աստուծոյ սիրոյն, ինչո՞ւ կամաւոր կոյր կը ձեւանաք եւ չէք ուզեր տեսնել այն հսկայական աշխատանքը, որ կը տարուի, ինչո՞ւ չէք ուզեր տեսնել այն սքանչելի երիտասարդները, որոնք պայթումէն 5 վայրկեան յետոյ մեր ակումբներուն մէջ էին արդէն, անտեսելով նոյնիսկ իրենց տան վնասները կամ ծնողներուն մտահոգութիւնները, երբ դուք թերեւս ճաշարանի մը մէջ խրախճանք կ՛ընէիք կամ ձեր փոքրիկին տարեդարձը կը տօնէիք եւ կամ շուկաներն էիք…
Աստուծոյ սիրոյն, ինչո՞ւ ձեր ականջներ խլացած են եւ չեն լսեր այն զեկուցումները, որոնք կը տրուին, այն յայտարարութիւնները, որոնք կը կատարուին եւ մանաւանդ այն օրհնանքները, որոնք կը բաշխուին այս սքանչելի եւ ծառայասէր երիտասարդներուն` մեր սիրելի ժողովուրդի մամիկներուն-պապիկներուն, հայրերուն-մայրերուն, քոյրերուն եղբայրներուն կողմէ:
Աստուծոյ սիրոյն, ինչո՞ւ ձեր բերանները կը պապանձին, երբ պէտք է գնահատել, ամոքել, վարձքը կատար ըսել: Աստուծոյ սիրոյն, ինչո՞ւ ձեր բերանները կը փակուին ի տես լաւին, արդարին, նուիրումին, միշտ պատրաստին, անձնազոհին, ինչո՞ւ: Եթէ դուք աւելի լաւը կրնաք ընել, հրամմեցէ՛ք հրապարակ, բոլորիս համար տեղ կայ հոն: Եթէ դուք կրնաք աւելին տալ (երանի՜) հրամմեցէ՛ք, բացէ՛ք ձեր քսակները եւ Աստուած հազարապատիկ գնահատէ ձեզ: Բայց եթէ վարձկաններու պէս պիտի պատերազմիք եւ ձեր գրպանները պիտի լեցնէք օտարէն ստացուած ոսկիներով, այն ատեն ձեզի կ’ըսենք` ա՛լ կը բաւէ, դուք, որ մեր ազգի ծնունդն էք, այն ի՞նչ մօր կաթ ծծեր էք, որ մարդոց ցաւը շահագործելով ասոր կամ անոր մանկլաւիկը դարձեր էք: Մեծ մասամբ մեր ծոցէն սնած, մեր վարժարաններուն մէջ ուսում ստացած, երբեմն կը մտածեմ, որ մենք այնքան փափկանկատութեամբ կը կատարենք մեր բարիքները, որ ստացողը իրաւունք կը կարծէ զայն եւ կը մոռնայ (՞) նոյնիսկ շնորհակալութիւն յայտնել:
Աստուծոյ սիրոյն հրաժարեցէ՛ք ձեր աժան եւ ոխակալ (ինչո՞ւ այդքան ոխ, ո՞ր պաշտօնին համար, ո՞ր մերժուած խնդրանքին համար) արտայայտութիւններէ, ձեր գձուձ հաշիւները մոռցէ՛ք եւ ձեռք երկարեցէ՛ք ձեր ազգի տառապող զաւակներուն:
Իսկ եթէ տակաւին պիտի շարունակէք կոյր, խուլ եւ համր ձեւանալով թոյն թափել ազգի գլխուն, նախ վճարեցէ՛ք ձեր բարոյական եւ նիւթական պարտքերը, ապա…
