Քառասուն օրեր առաջ այս աշխարհէն առյաւէտ բաժնուեցաւ Երանուհի Գայսէրլեանը: Մօր մը կորուստը մեծ ցաւ է ընտանիքին համար, մայր մը, որ ամբողջ իր կեանքը նուիրած է զաւակներու կրթութեան` անոնց տալով հայեցի դաստիարակութիւն: Ան դարձած է ամէնէն կարեւոր օղակը ընտանիքին ոսկեշղթային:
Այս ազնուական կինը իր աստուածավախ հոգիով, հրեշտականման բարի դէմքով, աղօթքներով, բարի երազներու յարատեւ յայտնութիւններով, իր հաւասարակշռող մայրական խորհուրդներով բոլորին յարգանքն ու հոգածութիւնը վայելեց մինչեւ իր վերջին շունչը:
Իր զաւակներուն` Ազատուհիին, Ժաքին եւ Ռոպէրին յանձնարարած է առաւելագոյն չափով նեցուկ կանգնիլ հայութեան` օժանդակելով կարիքաւորին, հիւանդին, դպրոցականին եւ մանաւանդ եկեղեցւոյ:
Ինքը, իր կարգին, օրինակ դառնալով` ծառայած է Ս. Յակոբ եկեղեցւոյ, օժանդակած անոր բարեզարդման եւ մղած է զաւակները, որ շարունակեն իր ուղիով:
Անոր տան դուռը բաց էր բոլորին, համեստօրէն եւ ժպտուն կ՛ընդունէր այցելուները, կը լսէր իրենց եւ անպայման լուծում մը կը գտնէր հարցերուն` ուրախացնելով զանոնք:
Անունն իսկ երանութիւն կ՛արտայայտէր: Իր բարի յիշատակով ան միշտ ներկայ պիտի մնայ իր հարազատներու սրտին մէջ:
ՍԳԱԿԻՐ
