2020-ը սկսաւ համաշխարհային դժնդակ պայմաններով: Իսկ 2020-ի ապրիլ ամիսը դարձաւ աւելի դաժան, երբ մահը եկաւ խլելու երկու սիրելի ընկերուհիներ` քանի մը օր տարբերութեամբ:
Երկուքը` «Ազատամարտ»-ական:
Երկուքը` ընտանիքիս մտերիմ բարեկամներ:
Երկուքը` հաւատաւոր դաշնակցականներ:
Երկուքը` նուիրեալներ, Սեդան` ԼՕԽ-ին, Մարալը` կրթական մարզին:
Երկուքը` համեստ, նոյնիսկ իրենց թաղման արարողութիւններով… Հրաժեշտ տուին այս կեանքին` ճգնաժամային օրերու, երբ արտօնելի չէին համախմբումներ:
Երկուքը սպասող ունէին անդենականին մէջ` Վարժապետը եւ Վարդը, որոնք միայն քանի մը տարի առաջ մեկնած էին առյաւէտ:
Ընկերուհինե՛րս,
Կը խոնարհիմ ձեր բարեկամութեան եւ նուիրումին առջեւ:
Ձեր ներողամտութիւնը կը հայցեմ, որ ֆիզիքապէս ձեզի մօտ չէի վերջին տարիներուն:
Երկուքիդ ժպիտներն ու ազնիւ հոգիները միշտ պիտի մնան վառ, եւ ձեր յիշատակները անբաժան պիտի ըլլան բոլորէս:
Բառերս կը թերանան արտայայտելու այն հզօր զգացումները, ջերմութիւնը, զորս զգացած եմ, երբ եղած ենք միասին:
Ձեր վերջնական հանգիստին, բարեւներ տարէք Վարժապետին եւ Վարդին:
Ըսէք, որ ամէն օր կը յիշեմ զիրենք… եւ կը կարօտնամ…
«Վէրքերով Լի» երգեցի մինակ, երբ ձեր գաղափարակից ընկերները կը ճանապարհէին ձեզի եւ շշնջացի «Ցտեսութիւն, քնքո՜ւշ ընկերուհիներս»:
Լսեցի՞ք, չէ՞…
ՁԵՐ ԽԱԺԱԿԸ
