«ԱՍՊԱՐԷԶ»
Հայ ժողովուրդին ու Հայ դատին ծառայելու պատրաստակամութիւն յայտարարած հայը իր յանձնառութեան լրջութիւնը քննութեան ենթարկելու բարոյական պարտքին դիմաց կը գտնէ ինքզինք, մանաւանդ` այն պահերուն, երբ գերագոյն զոհաբերութեամբ անմահացած հերոսներու յիշատակը կ՛ոգեկոչէ:
27 յուլիս 1983-ին գիտակցաբար մահուան գացած Լիզպոնի հինգ տղաներուն սխրանքի վերյիշումը այդպիսի պահերէն մէկն է:
Անկեղծ ինքնաքննութիւնը, այսպիսի օրերու, երկսայրի սուր կրնայ ըլլալ: Արդարեւ, հերոսներու օրինակը իբրեւ ոգեւորութեան եւ ներշնչումի աղբիւր` անշուշտ անփոխարինելի է, եւ ամէն քայլափոխի, ազգային գործի արժեւորումները այդ ներշնչումով աւելի բծախնդրութեամբ, խստագոյն գնահատումով կատարելու պարտքին տակ կը դնէ մեզ: Այս պարտքին գիտակցութիւնը, սակայն, փառապսակի արժանացած հերոսներուն հաստատած չափանիշին անհասանելիութիւնը, մանաւանդ` համոզումի ու հաւատքի տատանումներով տագնապողներուն, կրնայ բարոյալքիչ ազդակ դառնալ:
Հերոսներու աւանդին հաւատարիմ գործիչները, անոնց արարքէն բխած ուժով ու հրայրքով տոգորուելու ձգտումը նպատակ կը դարձնեն, միջոց` ձերբազատելու թուլութեան, յուսահատութեան, քաղքենի անտարբերութեան փորձութիւններէն:
Ամէն մարդ հերոս չի կրնար ըլլալ: Բայց յանուն հայրենի հողի պաշտպանութեան, յանուն ազգային իղձերու իրականացման` հերոսանալու փառասիրութիւնը կրնան ունենալ շատեր, որոնց բազմութեան մէջ է յաղթանակի հասնելու երաշխիքը:
Եթէ կը հաւատանք, որ Լիզպոնի հինգը, մեր հեռու եւ մօտիկ անցեալի բոլոր հերոսները վերէն կը նային մեզի, մենք կրնա՞նք չզգաստանալ, կրնա՞նք փախչիլ մեր պարտաւորութիւններէն, կրնա՞նք թաքնուիլ կեղծիքի ու մակերեսայնութեան ետին:
Խոնարհինք այսօր եւ ի յարգանս հերոսներու յիշատակին` մեր յանձնառութիւնը ամուր դարձնելու խոստումը տանք:
