ԱՐԱ ԱՐԾՐՈՒՆԻ
ԻՆՔ չէր կոչուեր «աստուած»,
Այլ կը կոչուէր ԻՆՔ:
ԻՆՔ կը սիրէր կեանքը…
Կ՛ուզէր բիւրեղացնել զայն:
Կերտել, բարձրանա՛լ:
Ստեղծագործել:
Ընկե՛ր, զօրակի՛ց, աշխատա՛նք:
Աւա՜ղ…
ԻՆՔ մնաց առանձին:
Եզրակացուց, թէ ամէն ինչ կախուած էր ինքնազննումէն, ինքնակերտումէն, ինքնութենէն:
Ի՛ր ինքնութիւնը.
Ինքնութի՛ւնը.
Ի՛րը:
Առանձին` յիշեց միւսը:
Ճչա՛ց:
Ոչ մէկ արձագանգ…
Ստիպուած` ճչաց առանձի՛նը…
Փոխան խօսքի` վերցուց վրձինը.
Գծեց ««կեանքը»…
Նախ` դասական…, գունագեղ…
Դիտեց եւ այրեց պաստառը:
Ապա գծեց ինքնազննումը, ինքնակերտումը…
Առանձնակա՛ն…, իտէալակա՜ն…
Ապա գծեց երազը…
Վերացակա՛ն:
Ապա` կապոյտը միակտուր… անհորիզո՜ն…
Ապա` ճերմակը…, միապաղա՜ղ…
Ապա` ոչի՛նչ…
Ոչի՜նչ…
Ո՞վ…, ո՞վ…
Ո՞վ սպաննեց իմաստալի՛ցը, որ կը կոչուէր ԻՆՔ:
