ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ
Հեռաձայնային կապով Շողիկն է խօսողը.
– Վաղը իրիկուն բարեկամներով հանդիպում մը ունինք տանս մէջ, դուն ալ եկուր, կը տեսնուինք:
Ատենօք Շողիկին հետ յաճախակի հանդիպումներ կ՛ունենայինք Համազգայինի ակումբներուն եւ իր տան մէջ: Մշակութասէր աղջիկ է, լաւ պաշտօն մը ունի հաստատութեան մը մէջ: Հիւրասէր եւ միշտ յարգալիր տրամադրութիւն արտայայտող` ամէնուն հանդէպ: Շողիկ իր հրաւէրին կ՛աւելցնէ նաեւ քանի մը անուններ, որոնք բարեկամուհիներս են, Օգնութեան խաչի ընկերուհիներ:
– Ես կու գամ ժամը 5:00-ին ձեզ կը բերեմ իմ տունս:
Ճիշդ ժամը 5:00-ին Շողիկ ներկայ է մեր դրան առջեւ: Օրը անձրեւոտ է եւ ցուրտ, ոչինչ, կարեւորը միասնաբար հաճելի երեկոյ մը անցընելն է: Շողիկ գիտէ ընկերային մթնոլորտ ջերմացնելը, մասնաւորաբար` իր աւանդական հիւրասիրութեամբ:
Հիւրասրահին մէջ երկու հայուհիներ, ինծի անծանօթ, մէկը քանատահայ, իսկ միւսը` Պուրճ Համուտէն: Արմիկին եւ Իսկուկին հետ ներկայ էինք:
Հազիւ 5 վայրկեան անցած` ներս կը մտնէ նոր հիւրը, որ ծանօթ էր ներկաներուն: Ան բարեւեց եւ ոտքի վրայ սկսաւ խօսիլ իր կատարած եւ կատարելիք աշխատանքներուն մասին` ձեռային գործերու վերաբերեալ: Արագ-արագ բացատրութիւններ կու տար, որոնցմէ ոչինչ կը հասկնայի: Կարծես ինքնախօսութիւն մը կը կատարէր «Ղարաբաղ, Արցախ, Կովսական, Արցախի կիներ» բառերով: Նոր հիւրը կը նստի` շարունակելով իր բանաձեւումները, կատարուելիք գործունէութեան մասին, որուն օգտակար պիտի ըլլային ներկաները: Իւրաքանչիւրս ակնդէտ կը հետեւէինք Մարալի խօսքերուն, թէ ինչպէ՛ս մեր մասնակցութիւնը պիտի բերէինք այս աշխատանքային ծրագրին: Այս պարագային կարեւոր էր հայկական ասեղնագործեր գիտնալը: Հետս եկած երկու ընկերուհիները կրնային գոհացնել Մարալին առաջարկները իրենց ձեռնհասութեամբ, ինչ կը վերաբերէր ձեռային աշխատանքներու եւ կարուձեւի:
Շողիկ տանտիրուհիի իր հիւրասիրութիւնը կը կատարէր: Ներկաներէն ոչ ոք հարցում կ՛ուղղէր տակաւին: Մարալին ներկայացումը ձեւաւորուած չէր, երեկոն պիտի երկարէր: Մտիկ կ՛ընէինք բարի աշակերտներու նման, մտքով կը փոխադրուէինք Արցախ, կարծես կը տեսնէինք քաջասիրտ հայուհիները իրենց վարուցանով, կաթնատնտեսութեամբ:
Մարալ մանրամասնութիւններ կը փոխանցէ մեզի:
– Արցախի կիներուն համար է, գիտէք, անոնք ձմրան ցուրտին 4 – 5 ամիսներ փակուած կը մնան տան մէջ, հետեւաբար յարմար գտանք հայկական ձեռագործներ սորվեցնել, իրենց գործուած նախշերը Պէյրութ բերել, վաճառել` եկամուտ գոյացնելու համար Արցախի ժողովուրդին:
Անակնկալ այս հանդիպումէն Երեւան կու գայ, որ Մարալը եւ Շողիկը ամառնային իրենց արձակուրդի շաբաթներուն կ՛երթան Ղարաբաղ եւ ասեղնագործներ կը սորվեցնեն տեղւոյն շնորհալի հայուհիներուն:
Անցնող աշնան Պուրճ Համուտի մէջ կազմակերպուած փառատօնին վաճառուեցաւ արցախցի կիներու իրագործած ձեռագործները` որոշ եկամուտ մը ապահովելով:
Զրոյցի ընթացքին Շողիկ բերաւ ջուրի շիշ մը, որուն վրայ անցուած էր ձեռային աշխատանք «հագուստ» մը: Ինք հիւսած էր զայն, եւ կը թելադրէ նմանօրինակ գործեր եւս սորվեցնել վաճառքի համար: Յարմար նկատուեցաւ նաեւ ձեռային աշխատանքով բանուած էջադիրի մը պատրաստութիւնը: Ներկաներէն ոմանք կարծիքներ արտայայտեցին իբրեւ նորութիւն:
Զրոյցը կը շարունակուէր, նոյն ատեն` ստեղծագործական կարծիքներու փոխանակումով: Բացի ինձմէ, 8 ներկաներ օգտակար կարծիքներ կը փոխանակէին: Ես ոչինչ ունէի ըսելիք, որովհետեւ անտեղեակ էի հայկական ձեռագործներու արուեստէն: Ոչինչ կրնայի թելադրել, լուռ կը հետեւէի փոխանակուած տեսակէտներուն, թէ ինչպէ՛ս օգտակար պիտի ըլլային Արցախի ժողովուրդին:
Հիւրասիրութիւնը կը շարունակուէր հայկական ոճով: Վերջին հաշուով Շողիկին տունն էինք:
